Bijna zo goed als zijn voorganger

Na het uiterst succesvolle eerste deel van Daniel Cole, waren de verwachtingen voor mijn leesbeurt hoog gespannen. Terwijl in zijn literaire voorganger de hoofdrollen nog min of meer evenredig verdeeld werden tussen Wolf en Baxter, is het in dit verhaal Baxter die de hoofdrol volledig voor zichzelf mag opeisen. Gezien het slot van Ragdoll lijkt me dit ook de enige logische verhaallijn. Het personage van Baxter wordt op persoonlijk vlak wat verder uitgediept en de evolutie die ze sinds haar avonturen met Wolf heeft doorgemaakt, wordt op een realistische wijze vormgegeven, maar erg veel van haar achtergrond en drijfveren wordt niet vrijgegeven. De auteur weet als geen ander hoe hij met enkele woorden een bepaalde sfeer kan neerzetten en toonde dat reeds heel sterk in Ragdoll. In Marionet zet hij deze trend treffend verder. De schrijver neemt in dit vervolgdeel afscheid van een hele resem personages uit het vorige boek, door de setting naar de andere kant van de wereld te verhuizen en de nieuwe karakters die worden aangevoerd, brengen een frisse wind in het verhaal. De diverse gebeurtenissen in de verhaallijn volgen elkaar in moordend tempo op en het is voor Cole dan ook een beetje balanceren op de fijne lijn van wat nog net doenbaar is voor zijn lezers. Gelukkig helt de weegschaal ook in dit verhaal steeds in zijn voordeel over. Alhoewel dit boek zonder enige twijfel wederom een sterkhouder is in het genre, toch blijft op het einde van de leesbeurt het gevoel dat dit tweede deel uit de reeks net niet aan het niveau van zijn voorganger kan tippen.