literaire recensie van het meisje in de trein

Het meisje op de trein, de eerste thriller van de 42-jarige Paula Hawkins, kende een groot succes. Altijd had ze al een geliefde schrijfster willen worden maar met de eerste roman die ze schreef had ze geen succes. Later begon ze aan een thriller. Voor dit boek haalde ze inspiratie uit haar eigen dagelijkse leven. Voor haar werk moest ze namelijk dagelijks de trein nemen van en naar het centrum van Londen. Dit boek maakte van Hawkins ook meteen een gewaardeerde en gerespecteerde schrijfster. Wanneer ze later, toen het boek geschreven was, haar manuscript naar een uitgever stuurde, duurde het niet lang vooraleer het te vinden was op verschillende bestellerslijsten. Over de hele wereld werd het boek gelezen door verschillende mensen in verschillende talen. Ook is boek verfilmd en zijn de filmrechten verkocht aan één van de grootste filmmaatschappijen van het land, namelijk Dreamworks. Wat dus heel veel wilt zeggen over de excellente verhaallijn van het boek. Het boek werd tevens bestempeld tot de allerbeste uitgave in het thrillergenre van het afgelopen jaar.
Interpretatie :
Hawkins hanteert verschillende thema’s in het boek. Zowel angst, ontrouw, jaloezie als liefde komen aan bod waardoor het boek spannend en meeslepend is. Het spannende is dat het boek vertelt word door de ogen van Rachel, een gescheiden alcoholiste wiens geheugen haar meermaals in de steek laat. Zo’n persoon vertrouw je niet al te gemakkelijk want ze kunnen je wel eens op het foute been zetten. Het verhaal is niet enkel geschreven door de ogen van Rachel maar ook nog door twee andere vrouwen. Megan is de tweede vrouw die haar kant van het verhaal vertelt. De derde en ook laatste vertelster is Anna. Rachel is de protagonist. Alle drie de vrouwen vertellen vanuit het ik-perspectief. Wanneer je het boek leest denk je in eerste instantie dat er subplots zijn wat inhoud dat er verschillende verhaallijnen zijn maar later vloeien al deze verhaallijnen samen. Zo kom je te weten dat Rachel en Anna meer met de dood op Megan te maken hebben zonder dat ze dit zelf in het begin doorhebben…
De chronologie van het boek heeft Paula Hawkins iets ingewikkelder gemaakt. De drie personages, uit wiens ogen het verhaal verteld word, vertellen hun verhaal op verschillende dagen waardoor je soms vergeet welke situatie zich eerst afspeelde.
Zoals hierboven reeds vermeld inspireerde Hawkins zich op haar eigen leven voor het boek. Rachel moet net zoals de schrijfster elke dag een treinrit maken. Wanneer Rachel dit doet passeert ze elke dag opnieuw voorbij verschillende huizen waaronder haar vroegere huis en een huis waar twee mensen wonen die ze niet kent maar die ze wel kan aanschouwen vanuit haar trein coupé. Het koppel dat ze ziet, ziet er zo gelukzalig uit dat het voor Rachel een ritueel wordt hen elke dag te bewonderen. Dit doet zich enkele keren voor. Ze verzint zelfs namen voor het koppel maar dan is er een plotwendig die niet alleen Rachels leven op zijn kop zet maar ook dat van Anna en vooral dat van Megan.


Het hoofddoel van Hawkins was om haar lezers te choqueren. Dat is haar zeker gelukt met deze macabere thriller. Eén van de boodschappen die ze wil meegeven is dat alcoholisme voor niets goed is. Doordat Rachel zo vaak drinkt geloven ze haar niet op het politiebureau wanneer ze daar een verklaring komt afleggen over iets wat ze gezien heeft vanuit haar treinraam. Dit brengt serieuze gevolgen met zich mee.
Wat ik uit het boek geleerd heb is dat mensen soms beter weten wie je bent dan je zelf überhaupt door hebt. Mensen gaan uit verveling het doen en laten van andere mensen bestuderen wat soms verrassende gevolgen met zich mee kan brengen. Wat ik ook geleerd heb uit het boek is dat mensen niet altijd zijn wie ze beweren te zijn. Mensen doen zich vaak anders voor om een beter beeld van zichzelf te creëren. Denk maar aan Tom. Hij is de man van Anna, de ex-man van Rachel maar wat is hij van Megan en heeft hij iets te maken met haar mysterieuze verdwijning?
Vanaf de verdwijning van Megan vroeg je je af wie er iets te maken kon hebben in verband met deze geheimzinnige verdwijning. Heel het verhaal door probeer je dit te achterhalen. Door de kleine aanwijzingen die je krijgt kom je uiteindelijk tot de ontknoping van het verhaal. Aanwijzingen konden je ook op het foute been zetten waardoor al je denkpisten een mogelijkheid waren. Hierdoor was het boek spannend tot op het einde.
Naar mijn mening ontbrak het aspect spanning zeker niet. Het heeft welgeteld drie dagen geduurd voor ik het boek uit had wat dus wil zeggen dat het vlot las. Het boek speelde zich af over 66 dagen wat dus wil zeggen dat de vertelde tijd groter was dan de verteltijd. Er was dus geen sprake van vertraging wat ik heel goed vind. Wanneer ik eindelijk aan de ontknoping zat gaf het boek mij voldoening doordat het geen voorspelbaar of open einde had.
Een andere positieve noot is dat het geen alledaagse politieromans is. Ze pakt allerlei soorten thema’s aan zoals jaloezie, haat, kinderwens,… Je kwam in contact met de problemen van de personages uit het boek. Deze problemen hadden me aan het denken gezet omdat ze alledaags waren en iedereen konden overkomen. Zo had Rachel een immens grote kinderwens maar had ze te horen gekregen dat dit niet mogelijk was. Dit was ook één van de oorzaken waardoor ze was beginnen drinken wat als gevolg een scheiding met zich meebracht.
Een laatste aspect waar ik het over wil hebben bij het beoordelen van dit boek is de uitwerking van de protagonist. Ik vond het wel geslaagd dat Rachel niet helemaal juist was in haar hoofd. Soms voelde ik medelijden met haar doordat ze gescheiden en eenzaam was. Daarenboven was ze ook nog eens ontslagen op haar werk. Anderzijds voel je dan weer walging tegenover haar door haar grote liefde voor drank en haar jaloezie tegenover de nieuwe vrouw van haar ex-man.