De Taal der Doornen

De Taal der Doornen is als het ware een boek waarin korte verhalen van Leigh Bardugo verzameld zijn. Deze gebundelde uitgave is voor de fans van de schrijfster een leuke toevoeging aan de serie. Je hoeft er de andere boeken niet per se voor gelezen te hebben, maar het is wel leuker.

Het eerste dat me opviel aan dit boek, was dat er gebruik wordt gemaakt van illustraties. Bijzondere illustraties die per pagina veranderen. Het is leuk om na het lezen van een verhaal weer vooraan te beginnen en dan de pagina’s heel snel voorbij laten vliegen, waardoor het lijkt alsof de illustraties aan de randen van de pagina bewegen en zich uitbreiden. Als deze illustraties niet in het boek hadden gezeten, denk ik dat ik het boek een stuk minder leuk had gevonden. Deze illustraties voegden namelijk echt iets toe aan het verhaal. Ze waren van meerwaarde door het kleurgebruik, de afbeeldingen die erin verwerkt werden en het uiteindelijke verhaal dat samen met de tekst verteld wordt.

Een andere reden om dit boek te lezen is omdat het uitzonderlijke, bijzondere en spannende verhalen vertelt die lezen als sprookjes. De verhalen zijn echt helemaal nieuw. Soms herinnerde het me wel aan een bekend sprookje of verhaal, maar daarna namen ze toch een heel andere wending en werden ze onvoorspelbaar. De manier waarop de schrijfster de verhalen vertelt, vond ik erg fijn om te lezen. Ze trok me mee in het verhaal, bijna alsof ik naar een film aan het kijken was. Door de illustraties werden de beelden natuurlijk nog levendiger, dus nogmaals, een echte toevoeging aan het boek.

Hoewel het boek niet erg dik is, heb ik er toch geruime tijd over gedaan. Ik denk dat de verhalen mij zo opslokten dat ik ze langzamer en preciezer wilde lezen dan een ‘gewoon’ verhaal. Ze leken mijn tijd op te eisen en als ik maar een paar minuten de tijd had om te lezen, was dit niet genoeg. Zo een kort verhaal is eigenlijk bedoeld om het in één keer uit te lezen. Omdat de verhalen in het boek geen totaal samenhangend geheel zijn, is het handig om tussendoor te lezen. Je hoeft het boek niet in één keer uit te lezen, dit kan ook per verhaal. Eerst een verhaal uit ‘De Taal der Doornen’, dan een ander boek en dan bijvoorbeeld weer een verhaal hieruit. Maar ik vond het zelf prettiger om het in één keer uit te lezen. De variatie in lengte van de verhalen was ook verrassend.

Mijn voorkeur gaat toch nog altijd uit naar het lezen van een langer verhaal. Een standalone een tweeluik of een trilogie vind ik nog altijd fijn. De afwisseling met een keer een boek met korte verhalen is niet onprettig, eerder interessant en leuk.