Ik kan er nét niet bij

Namens uitgeverij Harper Collins heb ik het boek ‘Ik kan er nét niet bij’ van Sander Verheijen ontvangen om te recenseren. Het verhaal gaat over een koppel dat op 38-jarige leeftijd via ICSI (Intra Cytoplasmatische Sperma Injectie) toch weten zwanger te raken, en wel van een tweeling. De zwangerschap verloopt zonder extremiteiten en ook de bevalling gaat goed. Enkele maanden na de geboorte komen Sander en Jip erachter dat er iets stagneert in de ontwikkeling van Willem. Na veel ziekenhuis bezoeken en andere onderzoeken blijkt dat Willem tijdens de zwangerschap een herseninfarct heeft gehad en hierdoor een zware hersenbeschadiging heeft opgelopen. Later komen de ouders erachter dat hun andere zoon, Maurtis een vorm van autisme heeft. Hun leven verandert hierdoor in grote maten.

Het verhaal begint bij de ontmoeting tussen Sander en Jip, vanuit Sanders perspectief geschreven en met korte hoofdstukken van twee soms drie pagina’s lang. Elk hoofdstuk heeft een eigen titel en is altijd een woord of een zinnetje dat in het hoofdstuk centraal staat. Maar vaak zo gedetailleerd dat de titel maar weinig weggeeft van wat er in het hoofdstuk gebeurt. Deze korte hoofdstukken met korte alinea’s zorgen ervoor dat het verhaal snel gelezen kan worden. Na hun eerste ontmoeting maakt het verhaal een tijdsprong naar het zwanger worden en de mislukkingen daarvan. De weg van zwangerschap via ICSI en de zwangerschap zelf verlopen in het verhaal snel, waardoor de tweeling al snel in beeld komt. De emoties die regelmatig om de hoek komen kijken, zijn zeer beeldend en eerlijk. De schrijfstijl zorgt ervoor dat het verhaal leest alsof je in gesprek bent met de auteur of gewoon naar zijn verhaal luistert. Simpel, bondig maar met genoeg details om je aandacht erbij te houden.
Als toekomstig pedagoog, stages op kinderdagverblijven en basisscholen, was het verhaal voor mij zeer interessant om te lezen. De ontwikkelingen van de kinderen, de mijlpalen die ze bereiken en de vragen die de ouders bij hun opvoeding hebben zijn in gemakkelijke taal beschreven. Hierdoor is een groot inlevingsvermogen mogelijk. Alles blijft heel realistisch, soms wat zwaarder, maar vooral ook luchtig. En dat luchtige aspect zorgt ervoor dat dit een verhaal is dat door verschillend publiek gelezen kan worden. Andere ouders of volwassenen, pedagogen, verloskundigen, etc.

Het aspect wat mij het meest intrigeerde was wanneer Sander vertelde over zijn schaamte, onrust en ontzag tegenover het gedrag en de beperkingen van zijn zonen in het openbaar. Deze stukken waren altijd heel oprecht beschreven. Hoewel ik zelf geen kinderen, maar wel veel ervaring ermee, kan ik me voorstellen dat ouders zich soms generen voor hun kinderen wanneer zij de boel op stelten zetten in bijvoorbeeld een supermarkt.
Door het lezen van dit verhaal, kom je er pas echt achter wat sommige ouders allemaal over hebben voor hun kinderen. Je merkt dat Jip en Sander ontzettend begaan zijn bij het welbevinden van hun tweeling en de manier waarop ze daarmee omgaan is vol met liefde en begrip.
Het mooiste om te lezen vond ik, naast de groei van de tweeling, de groei die Sander als vader doormaakte. In het begin twijfelt hij veel, hij weet soms niet wat goed of niet goed is. Maar verder in het verhaal, als hij samen met Jip een manier van leven en opvoeding heeft gevonden dat het beste werkt binnen zijn gezin, blijkt hij dat zelf ook in te zien.

‘Ik kan er nét niet bij’ is een verhaal dat ik zeker zou aanraden aan andere ouders van kinderen met of zonder een beperking. Het beeld dat hierin namelijk geschetst wordt, is zeer oprecht, wonderbaarlijk en emotioneel. Herkenbaar een leerzaam voor (toekomstige) ouders maar ook zeker een verrijking voor lezers die interesse hebben in het onderwerp of gewoon nieuwsgierig zijn naar het boek.