De Kracht van Velen

In het eerste deel van Voorlopers, komt Emma erachter dat ze bijzondere krachten bezit en dat er een gemeenschap bestaat waar dat soort mensen samen leven, waaronder haar vader die een aantal jaar geleden zomaar was vertrokken. Maar niet alle Voorlopers gebruiken hun krachten voor het goede en iemand heeft het op Emma en een andere jongen van haar leeftijd gemunt.
In het vervolg blijkt dat het gevaar nog niet helemaal geweken is. Tijdens de inwijdingsceremonie van Emma raken drie bewoners bewusteloos waarna ze op onverklaarbare reden hun Voorlopers krachten kwijt raken. Emma’s gave kan hierbij helpen, maar dat vergt een hoop energie van haar. Maar ze wilt doen wat ze kan om de Voorlopers te helpen, zeker als het niet bij die drie bewoners blijft. Wie heeft het dit keer op hun gemunt en wat kan Emma verder nog doen om de Voorlopers te laten voortbestaan?

Het eerste deel vond ik niet denderend spannend. Het was redelijk origineel, Emma was een leuk personage dat je als lezer al snel mag. Maar de gecompliceerde relatie met haar vader liet af en toe wat te wensen over. In deel twee is de relatie tussen haar en haar vader al wat hersteld, maar wordt opnieuw op de proef gesteld. Het gevaar in het verhaal dreigt al snel, waardoor de spanning bijna direct in het verhaal aanwezig is. Dit zorgt ervoor dat er vaart in het verhaal blijft. Na enkele hoofdstukken vormden er zich steeds meer vragen in mijn hoofd. Een aantal werden pas laat in het verhaal beantwoord, waardoor de uiteindelijke ontknoping wel fascinerend was, maar een beetje te lang op zich had laten wachten.
Toch wist Mirjam de spanning gedurende de andere hoofdstukken er goed in te houden. Ik vond de opbouw van dit verhaal een stuk beter dan het eerste. Daar had ik nog het gevoel dat het écht een kinderboek was en bij deze had ik meer het gevoel dat het voor de iets oudere jeugd was bedoeld. Het verhaal zat ook iets ingewikkelder in elkaar vond ik. Als lezers was ik al bekend met het concept rondom de Voorlopers, maar de problematiek en de uiteindelijk achterliggende gedachte en het concept ervan ging dieper dan ik had verwacht en dat was erg positief.

Verder is de schrijfstijl ontzettend prettig om te lezen. Ik hou ervan als hoofdstukken niet al te lang zijn en als er vanuit het ik-perspectief wordt verteld. Dat zorgt ervoor dat ik me goed kan inleven in het verhaal. De korte hoofdstukken zorgen meer vaart in het verhaal en ze hebben regelmatig ook een spannende afloop waardoor ik graag verder wilde lezen.
In de eerste acht hoofdstukken ’s avonds in bed gelezen. De dag erna ging ik met de trein vanuit Weert naar Den Haag en daarna vanuit Den Haag helemaal naar Maastricht om weer terug naar Weert te gaan. Toen heb ik de resterende 22 hoofdstukken uitgelezen. Dus dat zegt zeker wel wat van de schrijfwijze en het feit dat ik het prettig vond om te lezen.

Emma maakt in dit verhaal een ander soort groei door dan in het eerste boek. Daarin was ze namelijk meer op zoek naar wie ze zelf nou precies was. In dit verhaal weet ze dat al en daar is ze ook trots op. Maar de moet afwegingen maken tussen af en toe voor zichzelf kiezen of voor alle anderen. En dat is geen makkelijke beslissing, zeker niet als Emma een van de weinigen blijkt die de bewoners kan helpen. Ondanks dat ze nog geen zestien is, is ze erg pienter en gedreven in haar doen. Dat kon ik wel respecteren. Ik denk dat als ik zelf op die leeftijd in zulke situaties was beland, ik anders zou hebben gereageerd.
Over de andere personages heb ik wat minder te zeggen. Zeker Lucas, haar vriendje vond ik nog een vaag en plat personage. Heel eerlijk? Ik was aan het begin van deel 2 vergeten dat ze een vriendje had. Terwijl ik me andere, minder belangrijke personages nog beter kon herinneren. Daarom waren sommige gebeurtenissen in het verhaal ook iets voorspelbaarder voor me dan ik had gedacht.

Maar dat neemt niet weg dat Mirjam Hildebrand met dit tweede deel in de Voorlopers serie eeen goed en wel doordacht boek heeft neergezet. En terecht dat ze de Jonge Jury Debuutprijs 2018 heeft gewonnen.