De opbouw van het verhaal is bijna geheel overgenomen van Ira Levin's A kiss before you die. Drie vrouwen slachtoffer van een seriemoordenaar. De identiteit wordt bekend aan het slot van deel 2. Het enige verschil is dat er aan het eind van derde deel zeer gekunsteld een andere moordenaar blijkt te zijn voor het eerste slachtoffer. En dan niet eens zo'n schokkende dader. En dan de manier waarop we in deel 3 iets meer te weten komen over de twee vorige slachtoffers, was ook wel heel knullig er in verwerkt. Omdat de twee vorige ik-figuren hun verhaal niet meer verder konden vertellen werd er maar een geile politieofficier ingezet die vervolgens gechanteerd kon worden tot het verstrekken van de politiedossiers.

Waren deel 1 en 2 nog interessante psychologische kijkjes op de slachtoffers, deel 3 is niet meer dan een goedkoop detectiveverhaaltje waarin de heldin voor privedetective gaat spelen en het beter weet op te lossen dan de incompetente politie.

En dan die overgang van de eerste brief naar een volledige politiebescherming. Het ene moment ligt er gewoon een brief op de mat, het volgende moment staat de politie voor de deur. Door de gebeurtenissen voorafgaand weet de lezer wel waarom, maar de ik-figuur weet niets van dit alles af, dus vanuit haar standpunt gezien is dit een logische stap die overgeslagen wordt. Nu snap ik ook wel dat de schrijvers de lezer niet wilden vervelen met weer een beschijving van een dreigbrief en de psychologische redenering waarom de bedreigde de politie er bij haalt, maar ja dan had er niet voor deze vorm gekozen moeten worden. En dan heb ik het nog niet eens over dat er reclame gemaakt moet worden dat het zo realistisch geschreven is. Hoe kan een slachtoffer haar eigen dood vertellen?