Misplaatst Harry Potter-gevoel

Bij het lezen van het eerste boek van de Grisha-trilogie kreeg ik het gevoel dat je maar bij een paar boeken hebt: dit kan iets bijzonders worden. Laat ik het het Harry Potter-gevoel noemen. Van de eerste paar bladzijden werd ik in ieder geval erg enthousiast..

De wereld die Leigh Bardugo heeft gecreëerd is verfrissend en goed uitgewerkt. Je gaat bijna geloven dat Ravka echt ergens op de wereld bestaat en dat de oorlogen die worden uitgevochten met de Shu Han en Fjerda zo in een geschiedenisboek van de middelbare school hadden kunnen staan. De manier waarop Bardugo haar Ravka beschrijft, is wat het boek zo goed maakt.

Ik geef het eerste boek vier sterren, omdat ik het idee en de wereld goed gevonden vind en het verhaal een hoop potentie heeft. Geen vijfde ster, de uitwerking van de hoofdpersonen laat namelijk veel te wensen over. Alina is behoorlijk saai en in de loop van dit boek (en de twee vervolgen) vond ik dat ze steeds meer ging zeuren. De romance tussen haar en Mal is ronduit tergend te noemen en zorgt niet voor spanning, alleen voor ergernis. Iets wat ook in de andere twee boeken door kabbelt.

De echte hoofdpersoon vind ik toch 'the Darkling' (ik heb het in het Engels gelezen, dus ik strooi af en toe met een Engelse term). Hij is goed uitgewerkt en gelaagd. Dit geldt overigens ook voor de andere karakters. Genya lijkt een veel 'ronder' en interessanter karakter dan Alina - die toch de hoofdpersoon van het verhaal is.

Het Harry Potter-gevoel wat ik aan het begin van boek een had, blijkt niet geheel terecht te zijn. Bardugo heeft zeker steken laten vallen bij het schrijven van dit boek. De potentie van een nieuwe 'Potter' had er in gezeten, echter is deze hoop geen waarheid geworden. Jammer!