een script

Voor de Hebban leesclub in feuilletonvorm las ik het tweede deel van De Cazaletfamilie: Aftellen. Ik had me opgegeven omdat de manier van lezen, in feuilletonvorm, nieuw voor me was en omdat ik erg hou van historische romans en veel interesse heb in WO II.

Volgens de beschrijving zou het tweede boek zonder het eerste boek te lezen zijn, maar daar ben ik het niet mee eens.
Aftellen verhaalt over heel veel verschillende personen, vertelt over gebeurtenissen in het verleden en gaat, voor mijn gevoel, echt uit van voorkennis.
Hierdoor vond ik, voornamelijk het begin erg verwarrend.
Gaandeweg kon ik de personages beter plaatsen, maar de hoeveelheid personages, waarvan sommige maar erg kort werden aangestipt, gaven een wat rommelig en onoverzichtelijk beeld en boden geen kans op diepgang.
De bijgeleverde stamboom was in ieder geval een must-have.

Het verhaal gaat over een redelijk welgestelde familie in Engeland vlak voor en in de beginjaren van de oorlog. Je volgt de familie gedurende twee jaar en de lezer wordt meegenomen in de gevolgen van de oorlog, maar vooral ook in de gewone levens van de Cazalets en hun personeel en vrienden.
Enkele karakters worden goed uitgewerkt en leer je echt kennen, over andere karakters krijg je af en toe een brokje toegeworpen.

Wat ik miste in het verhaal zijn hoofdstukken en alinea indelingen. Voor mijn gevoel ging het verhaal van de hak op de tak. Soms kon er op één regel overgesprongen worden naar het gezichtspunt van een ander personage. Dit zorgde bij mij voor veel verwarring en de noodzaak om regelmatig terug te lezen.
Een enkele keer werd een personage uitvoeriger beschreven en kreeg een eigen hoofdstuk. Deze hoofdstukken hadden ieder hun eigen stijl die paste bij het personage. Dit vond ik een mooie vondst, al waren sommige stukken hierdoor ook minder prettig leesbaar.


Het boek staat vol leuke, grappige, inspirerende en mooie quotes, dit maakte het boek toch nog de moeite van het lezen waard:
‘Gehakt maken van een mug.’
‘ Ik weet natuurlijk dat ik enorm bof vergeleken met de meeste mensen, maar ik kan niet zeggen dat je je daardoor beter voelt, alleen nogal schuldig omdat je je überhaupt ellendig voelt.’
‘Ik geloof dat jij het gelooft en ik kan je niet zeggen hoezeer ik je erom bewonder.’
‘ Het is een soort val hè? Je vertelt mensen dingen niet uit liefde. Maar eigenlijk vind ik dat je mensen meer moet zeggen naarmate je meer van ze houdt- zelfs de moeilijke dingen. Het is volgens mij het mooiste bewijs van liefde om die tegen hen te zeggen.’

Deze laatste zin geeft voor mij het boek goed weer. Een familieroman waarin alle personen geheimen hebben en niemand de ander in vertrouwen neemt. Hierdoor ontstaan misverstanden en het risico om uit elkaar te groeien.

Ik heb tijdens het lezen regelmatig gedacht:
Dit zou een geweldige tv-serie zijn, maar als boek was het aan mij niet besteed.

2,5*