'zal ik dan maar tegen mijn ouders zeggen dat je gewoon mijn vriendin bent?

"Ik vrees dat de liefde geen gebruiksaanwijzing heeft. Je hebt het gewoon te pakken, daar ben je dan mooi klaar mee, niets meer aan te doen."

Eigenlijk geeft bovenstaande zin uit het boek: Liefde met gebruiksaanwijzing, heel mooi weer waar het boek over gaat. Je kunt nog zo vechten tegen liefde, het zo graag niet willen en proberen het weg te zetten als 'friends with benefits', maar liefde laat zich niet sturen.

Ik heb erg genoten van het verhaal over de 'toch wat krampachtige' Robin, de 'lover uit duizenden' Max, de 'teruggetrokken' moeder, de 'extraverte en egocentrische' vriendin Alix en de 'lieve, onzekere en teruggetrokken' vriendin Sveta.
Af en toe wilde ik schreeuwen tegen Robin dat ze wat losser moest worden. Je kunt niet alles sturen in het leven. Leuk dat een boek dat met je doet. De schrijfstijl was zo dat ik al snel meegenomen werd met de hoofdpersoon, dat ik met haar meeleefde. Ze voelde een beetje als een vriendin. Max vond ik af en toe wel iets te perfect, lief, attent en knap? Gelukkig kreeg ook hij meer diepgang in de loop van het verhaal. Hij kreeg een geschiedenis waardoor je ook met hem mee kon voelen.

Max en Robin gaan samen werken aan een fotoboek met tekst over De liefde, hierdoor krijg je ook steeds leuke kijkjes in de liefdesverhalen van anderen. Dit maakt het boek breder dan alleen een verhaal over twee mensen en geeft een leuk beeld van de diversiteit van de liefde.

Aan het eind van het boek komt Max even aan het woord. De schrijfstijl is dan anders en de paginanummering verdwijnt. Het is hierdoor echt een toegevoegd deel aan het verhaal van Robin. Mooi gedaan.

Een heel fijn boek en ik ga zeker het andere boek van Aline lezen.