Goed, maar soms teleurstellend

Richard gaat studeren aan de universiteit en wil bij het selecte groepje ‘Grieks’ behoren. Op het eerste zicht lijken de studenten normaal te zijn, maar beetje bij beetje hebben ze elk hun eigenaardigheden. Er gebeurt een moord en naar aanleiding van deze moord een tweede moord.

De verborgen geschiedenis is de debuutroman van Donna Tart. Het was een anti-climax om reeds in het begin te lezen dat Bunny, een hoofdpersonage, gaat overlijden. Eveneens een teleurstelling is dat er in de korte inhoud op de achterflap gesproken wordt over een drama dat zich afspeelt, maar al vrij vlug weten we dat het om een moord gaat. Een kleine troost is – zo blijkt naargelang het verhaal vordert- dat ‘de verborgen geschiedenis’ niet gaat om wat er gebeurt is, maar hoe de hoofdpersonages omgaan met hun kwelling en schuld. Het boek is ook verdeeld in twee boeken: het eerste deel tijdens de periode van de moord, het tweede boek na de moorden. In dat opzicht is het verhaal goed opgebouwd. Het is ook geschreven in de verleden tijd en hier en daar wordt duidelijk dat Richard het verhaal van toen vertelt.

Het eerste hoofdstuk verloopt tergend traag. Bijvoorbeeld op pagina’s 30 -31 wordt er constant gediscussieerd over Griekse vervoegingen. Vanaf pagina 47-49 over filosofie, op pagina’s 50 -51 over wie op brandstapels beland is. Wie geen kaas gegeten heeft van Grieks en filosofie, heeft geen plezier aan deze uiteenzettingen. Ook dragen deze discussies niet bij tot het verhaal. Op pagina 54 : ‘Na het college liep ik in een droom naar beneden, mijn hoofd tolde…’; dit citaat verwoordt exact wat ik voelde na het lezen van de filosofische bladvulling. Het positieve is dat Tartt veel tijd gestoken heeft (waarschijnlijk) in research wat toch ook een pluimpje verdient.

De hoofdpersonages (de medestudenten van Richard) zijn goed uitgewerkt en hebben in het kader van het vertelperspectief en het doel van het boek een behoorlijke diepgang. Richard, de verteller, vind ik persoonlijk minder diepgang hebben. Op momenten zijn de bijrollen te goed uitgewerkt dat het moeilijk wordt om elk personage te onthouden en te plaatsen. Ook zijn er personages bijgesleurd die geen of weinig toedracht hebben aan het verhaal. Zoals bijvoorbeeld de Hippie Leo. Dr Roland de psycholoog. De plaats die Julian inneemt – buiten het feit dat hij leraar is – is me ontglipt.

Mijn favoriet is Bunny. Op de een of andere manier doet hij me denken aan Edward Scissorhands.

Over de vlotte schrijfstijl van Tartt valt niet te discussiëren. Wanneer het verhaal ‘vervelend’ wordt, slaagt ze erin om het een wending te geven. ‘De verborgen geschiedenis’ loopt niet over van spanning, maar er zijn toch voldoende climax-momenten.

‘De verborgen geschiedenis’ heb ik gelezen omdat ‘het Puttertje’ en ‘De Kleine Vriend’ goede romans waren, maar net iets beter. Het was geen doorslecht boek, maar ik had iets meer verwacht.