Begrip en herkenning

Het boek Zondagskind gaat over Jasmijn Vink, een meisje dat opgroeide in de jaren 80 en 90 in Rotterdam en die altijd al een beetje anders is geweest dan anderen. Later bleek dat zij Asperger had, een vorm van autisme, maar daar was in die tijd nog niet veel over bekend.

Op de plaats van Jasmijn Vink had even goed de naam Judith Visser kunnen staan, want over haar gaat dit verhaal. Het is autobiografisch en Judith groeide dus op met Asperger zonder dat ze wist dat ze dit had. Door de ogen van het kleine meisje beschreven vond ik dat best heftig. Een meisje dat het idee heeft niet binnen het systeem te passen en school te zien als een ware gevangenis. En dan ben je leerplichtig en moet je toch naar school. Grappig vooral om te zien hoe ze een zo draaglijk mogelijk leven heeft gecreëerd voor zichzelf, waarin ze spijbelde en haar eigen plan trok. Hoe ze niemand iets durft te vragen en niemand durft aan te kijken, maar wel heel pienter in haar eentje de bus naar Rockanje weet te nemen. Wat ik ook bijzonder vond is dat ze best beschermend is opgevoed. Niks hoefde, want ze was nu eenmaal zo. In deze tijd zouden ouders en leerkrachten allang aan de bel hebben getrokken bij een huisarts of andere instanties om het ‘vreemde’ gedrag een labeltje te hebben gegeven.

De schrijfstijl is eenvoudig en lijkt echt door Jasmijn verteld. Geen moeilijke woorden of lange onnodige zinnen, maar gewoon prettig leesbaar. Wel had ik het idee dat In Seizoenen een volwassener roman was dan Zondagskind. Bij Zondagskind vond ik het duidelijk dat er een kind aan het woord was en dat veranderde voor mijn gevoel ook niet richting het einde, ondanks dat Jasmijn zelf wel volwassener werd. Dit was zeker niet op een storende manier, maar voor mij is er wel een onderscheid tussen haar eerdere roman en deze.

In het boek is er maar een echt hoofdpersonage en dat is Jasmijn. Er is weinig ruimte voor andere gevoelens en gedachtes dan die van haar. Hierdoor komen de andere personages niet zo heel goed uit de verf. Het past ook wel weer bij het verhaal waarin Jasmijn een paar keer egoïstisch wordt genoemd en als iemand neer wordt gezet die aan niemand anders denkt en zich ook niet in anderen kan verplaatsen.

Ik denk dat dit boek voor veel mensen een vorm van herkenning oproept. En dat dit zeker wel bij kan dragen aan het beter begrijpen van jezelf of zorgt voor begrip voor iemand in je omgeving die autisme heeft.