Niet als ik je eerst zie

Parker Grant heeft in een auto-ongeluk, 9 jaar geleden haar moeder verloren. Niet alleen dat, door het ongeluk is ze ook blind geworden. Ze ziet helemaal niks meer. 9 jaar lang heeft haar vader haar geholpen, hij was haar ogen, haar rots. Tot ze op een dag, hem dood aantreft in bed.

Parkers wereld verandert plots. Haar oom en tante trekken bij haar in, zodat ze niet aan een nieuwe omgeving hoeft te wennen en haar verdriet kan verwerken. Dat verwerken gaat echter moeilijker dan gedacht en om alles nog erger te maken komt de grootste verrader in de geschiedenis van verraders ineens bij haar op school zitten. Niet alles is wat het lijkt maar hoe weet je wat wat is als je het niet kan zien?

Het boek gaat over Parker Grant en ze is blind. Ik verwachtte dat dit een verfrissend verhaal zou zijn, puur omdat ik helemaal niks weet van blind zijn. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om me in te leven in het leven van Parker, in het boek, omdat het vanuit het perspectief van een blind meisje werd verteld en ik nogal visueel ben ingesteld. Niets bleek minder waar. Het lijkt me nu dat het beschrijvende in boeken, maakt dat je visueel bent ingesteld tijdens het lezen, niet je eigen voorkeur daarvoor. In dit boek leek het alsof ik constant met mijn ogen dicht las (dat kan natuurlijk niet maar het is heel moeilijk te omschrijven hoe het was). Dat was voor mij dus echt heel bijzonder.

Parker is dus blind en doordat ze blind is moet ze op haar omgeving (en de mensen erin) vertrouwen. Haar vertrouwen wordt weleens geschaad en daarom heeft ze een aantal regels opgesteld waar ze zich stug aan vasthoudt. Zo mag niemand misbruik maken van haar blindheid, moeten mensen haar normaal behandelen (dat ze blind is wil niet zeggen dat ze debiel is) en is het overtreden van een van de regels onvergefelijk. Ze heeft een sterrenkaart waar ze elke dag dat ze niet huilt om haar vader een ster bij plakt. Ze zit nogal vast in deze patronen. Naarmate het boek vordert zie je dat ze langzaam maar zeker van die patronen loskomt, ze wordt dus volwassener en ziet dingen minder zwart/wit dan voorheen. Ook begint ze eindelijk met het verwerken van haar emoties in plaats van ze te onderdrukken.
Er zit een beetje romantiek in, een hoop vriendschap en een beetje rouwverwerking maar het opvallendste aan dit boek is toch wel het blind zijn en alle obstakels en mogelijkheden die dat met zich meebrengt.

De thuissituatie wordt maar weinig besproken terwijl hier naar mijn idee nog een hele diepgaande verhaallijn in had kunnen zitten. Zo lijkt het mij erg moeilijk om als gezin alles te laten vallen, te verhuizen en opnieuw te beginnen in een vreemde stad voor een ander familielid. Niet dat ik dit niet zou doen maar het lijkt mij dat dit met wat problemen gepaard gaat. Hierover wordt weinig uitgeweid in het boek. Ook wat er nou precies is gebeurt met de vader van Parker blijft een mysterie. Dit is misschien niet heel erg belangrijk, of heeft misschien nieteens echt een toegevoegde waarde en misschien is het zelfs beter dat dit een vraag blijft maar ik ben wel echt nieuwsgierig. Ook zijn er een aantal flashbacks die niet goed ingeleid worden, zo is het een hele tijd best onduidelijk of iets nou wel of niet een flashback is.

Het boek heet “Wat jij niet ziet”. Parker is blind maar “ziet” gedurende het boek steeds meer. Ook staat er in braille een tekst op de kaft (ik verklap niks, Google het braille alfabet maar!) die misschien nog wel meer de lading van het boek dekt dan de geschreven titel.

Dat blind zijn moeilijkheden met zich meebrengt in een ontzettend visuele wereld mag duidelijk zijn, maar Parker Grant navigeert zich daar bewonderenswaardig doorheen! Een aanrader voor iedereen die zijn visie verbreed wil zien!