Dan Brown weet zeker hoe hij twee woorden achter elkaar moet zetten maar helaas is het de uitwerking van het verhaal waar hij het laat afweten. Toegegeven, het onderwerp van De Da Vinci code is iets waar je in geinteresseerd moet zijn, anders word het moelijk om de aandacht er bij te houden. Maar dan nog moet je een balans vinden tussen de thema- lezer en de lezer die gewoon entertainment zoekt. (spanning, actie) Dat is hier duidelijk niet het geval; te veel intelectueel gebabbel, te weing (zinvolle) situaties wat ten koste gaat van het verhaal. Browns drang om ons zijn visie (aangaande het thema- Heilige Graal) duidelijk te maken overheerst. En wat er aan verhaal speelt is op sommige momenten zo knullig en ongeloofwaardig uitgewerkt dat je in lachen uitbarst. Lachen van schaamte welteverstaan, dat een (waarschijnlijk zichzelfrespecterende) schrijver niet vijf minuten langer heeft nagedacht om tot een respectabele oplossing te komen. En zo zijn er nog meer situaties die gekunsteld en geforceerd overkomen. En gaten in de plot zo groot dat je er een vrachtauto doorheen kan rijden. En de plot/ idee/ thema van een boek mag nooit de voortgang van een verhaal vertragen. De lezer sloeg het boek open om geamuseerd te worden niet verveeld met theorie. Helaas is theorie hier oppermachtig aan voortgang.

Eerlijk is eerlijk; het einde is goed, zeer goed maar daar kan je de lezer niet tig-honderd bladzijden op laten wachten. Het maakt veel goed maar er blijft toch een gevoel van tijdverspilling hangen aangaande de rest van het boek. Het einde is goed omdat het de link legt naar Sophie Neveu PERSOONLIJK. En dat is alles waar we in geinteresseerd zijn als lezer; de karakters in het boek, wie ze zijn, hun achtergrond etc. Karakters bepalen de leefbaarheid van een boek en in dit geval hebben ze allemaal de dikte van een A4. (Met uitzondering van Sophie Neveu wiens achtergrond nog enigszins word uitgelegd door het boek heen. alleen daardoor kwam Brown tot het einde zoals het nu is.)

Het is moelijk te begrijpen waarom een boek als De Da Vinci code zo populair is. Oke, het hoeft niet altijd literatuur te zijn en iedereen heeft zijn of haar eigen smaak maar tot slot twee opmerkingen; er zijn zeker betere voorbeelden van dit soort verhalen en twee; er is een grens aan wat als REDELIJK goed verhaal kan worden gezien. Die grens wordt hier zeker niet gehaald. Als lezer hoef je hier geen genoegen mee te nemen; zoek vijf minuten verder en je vindt zekers wat beters.
Wie dit allemaal niet zoveel uitmaakt; prima, de wereld vergaat niet. Maar als lezer zijnde heb je ook een bepaalde intelligentie die vraagt om gestimuleerd te worden. Die intelligentie zal met De Da Vinci code alleen maar teleurgesteld worden.