Waarom Eerste Leven me hardop deed schreeuwen van frustratie

Zaterdag 6 mei was het dan eindelijk zo ver: de jaarlijkse sleepover van de Dear Book Nerd Book Club in de Brugse Boekhandel. De pyjamaparty werd voorafgegaan door een leesclub en deze keer lazen we Eerste leven van Gena Showalter. Waarom dit absoluut geen boek voor mij was, lees je in onderstaande recensie

Het echte leven begint pas na je overlijden, dat is de premisse van Eerste Leven. Iedereen moet een koninkrijk kiezen waar hij na zijn Eerste Dood naartoe wil. Dit lijkt voor de zeventienjarige Tenley een keuze tussen twee kwaden: Troika ('Licht geeft Zicht') en Myriad ('Macht is een Recht'). De twee rivaliserende rijken zijn in een oorlogsstrijd verwikkeld en zetten hun beste krachten in om Tenley over te halen zich bij hen aan te sluiten. Twee aantrekkelijke jongemannen proberen haar op alle mogelijke manieren te overtuigen..

Wat mij betreft had Eerste leven beter Eeuwige twijfel geheten. Ik heb me eerlijk gezegd verschrikkelijk geërgerd aan het hoofdpersonage Ten die maar geen keuze kan maken tussen de twee Koninkrijken. Natuurlijk, ook ik heb soms dagen dat ik enorm kan twijfelen (bijvoorbeeld over wat ik nu het beste als lunch kan kiezen..), maar ik ben daar niet 443 pagina's over bezig en ik probeer er niemand mee lastig te vallen. Om dan vervolgens - om maar meteen een volgend frustratiepuntje aan te kaarten - te kiezen voor datgene wat al vanaf het eerste hoofdstuk overduidelijk was. Zucht!

Naast al het getwijfel wisten ook de zwijmelachtige fragmentjes mijn bloed aan het koken te brengen. 'Hij heeft zulke mooie vlekjes in zijn ogen'  en 'die lange wimpers van hem'. Blurgh! Tegen zulke overdreven, zogenaamd romantische zinnen, ben ik niet bestand. Is dat het enige dat Tenley leuk vindt aan deze jongeman? Zijn spieren, zijn wimpers, zijn ogen? Way to go om jonge meisjes een verkeerd beeld van liefde te geven en tegelijkertijd overigens wel weer te pleiten voor algehele onthouding: Tenley wil haar eerste keer seks bewaren voor haar Tweede Leven. Een prima keuze lijkt me, voor een meisje die over zoveel andere dingen in haar haar Eerste Leven twijfelt, maar tegelijkertijd jammer dat een boek dat eigenlijk zo vooruitstrevend een onderwerp als seksualiteit durft aan te kaarten - alsnog kiest voor de geheelonthoudende heldin. Maar dat is een compleet andere discussie die ik vandaag maar even oversla.

Helaas ben ik nog altijd niet klaar met klagen. Want ook de verschillende 'wijsheden' waarmee beide Koninkrijken strooien kwamen me al snel de keel uit. Wat dacht je van 'Zonder druk zouden er geen diamanten zijn. Zonder tests en beproevingen zou je jouw eigen kracht of zwakheden niet kennen.' of 'Als jij niet vecht voor alles wat goed is, wie moet het dan doen?'. En nu we het toch over Troika en Myriad hebben: ben ik de enige die beide rijken maar niet van elkaar kan onderscheiden? De world building vond ik veel oppervlakkig - veel dingen bleven voor mij echt mega onduidelijk - doordat er keer op keer enkel aandacht werd besteed aan de twijfels ofwel de romantische gevoelens van Tenley.

Ik snapte overigens ook niet zo goed waarom zij nu zo verschrikkelijk belangrijk is. Ik heb al te veel boeken gelezen waarin het doodgewone hoofdpersonage opeens belangrijk en bijzonder blijkt te zijn en dat ben ik helemaal zat. Nog een laatste dingetje waar ik me enorm aan geërgerd heb: het woord 'wijffie'. Wie kan zich nu aangetrokken voelen tot een jongen die je 'wijffie' noemt?! Dat moet mijn vriend niet proberen hoor.

Toch zijn er een paar aspecten aan het boek die mijn goedkeuring wel weg konden dragen. Zo vond ik de korte - eigenlijk heel slechte - gedichtjes van Tenley hilarisch grappig en hield ik van het zelfvertrouwen van Killian. Iemand die van zichzelf zegt dat hij overal goed in is, daar kan ik mezelf wel mee identificeren ^^ Ook Clay en Bow vond ik toffe personages!

Eerste Leven was absoluut geen boek voor mij. De premisse maakte me ontzettend nieuwsgierig, maar de uitwerking deed me schreeuwen van frustratie. Het boek is eigenlijk één grote love triangle vol twijfel en clichématige romantiek. Ik kon de twee Koninkrijken niet uit elkaar houden en vond de vele 'wijsheden' overdreven betuttelend. Het enige pluspunt waren de grappige gedichtjes van het hoofdpersonage, maar dat was voor mij niet genoeg om het boek te redden.
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.