Een feest der herkenning, maar een mager plot

Lieve was voor mij een heerlijk boek om te lezen, omdat er zoveel goede herinneringen kwamen bovendrijven van de dagen die ik doorbracht op film- en televisiesets. Ronald Giphart is er goed in geslaagd om de sfeer van de set op papier te vertalen. Dat gevoel dat je als crew een soort familie bent en samen voor één doel werkt heb ik meerdere keren in mijn leven mogen ervaren.

Maar, helaas ben ik over de rest van het boek niet al te enthousiast. Allereerst doet Lieve mijn vertrouwen in de mensheid ernstig wankelen. In dit boek van Giphart lijkt het alsof iedereen vreemdgaat en dat dit de normaalste zaak van de wereld is. Ik heb nog altijd de (misschien naïeve) hoop dat mensen er wel degelijk in staat zijn om te kiezen voor monogamie.

Naast het door seks beladen wereldbeeld dat Giphart in Lieve schetst, wisten ook de personages mij totaal niet te raken. Zowel Bison als Liv blijven voor mij ongrijpbaar - vlak en ergens ook wat onrealistisch. Ik kan me in ieder geval niet met hen identificeren. Het lijkt alsof ze altijd maar een rol spelen en zelf ook eigenlijk niet weten wie ze zijn. Een interessante thematiek, maar wel eentje die voor mij persoonlijk niet uit de verf kwam. Eerlijk gezegd wist alleen Dirk bij mij écht menselijk over te komen - als de vriendelijke rots in de branding die je eigenlijk op iedere film- of televisieset zult tegenkomen.

Nee, voor mij was Lieve helaas een misser. Een diepgaand plot kon ik in geen velden of wegen bekennen en de personages irriteerden me meer dan dat ik ze wilde leren kennen. Bovendien is dit een boek dat weinig indrukken achterlaat, een paar dagen na het lezen lijkt het overgrote deel alweer vergeten. Het boek las vlot en bracht me eventjes terug op de set, maar buiten dat kan ik er weinig goeds over zeggen.