Een literaire thriller is het niet

De verborgen glimlach gaat over de krankzinnige verhouding tussen ikpersoon Miranda en Brendan. Hij heeft acht dagen met haar samengewoond, en daarna heeft zij hem eruit gegooid omdat hij ongevraagd en ongewenst in een oud dagboek zat te bladeren.

Miranda is een vrouw die eerst met een man in bed gaat, en zich daarna begint af te vragen of zij en de ander bij elkaar passen en wie de ander is. Want, wie is die Brendan eigenlijk? Pas als Brendan, die zich ontpopt als subtiele stalker, haar het nodige kwaad heeft berokkend, probeert Miranda te begrijpen wat voor iemand hij is. Waarom gedraagt hij zich zoals hij doet? Waar woont hij überhaupt?

Helaas is het boek vooral een herhaling van zetten. Brendan weet op subtiele wijze Miranda te beledigen/bedreigen. Vervolgens praat zij er met iemand over, maar zij wordt niet geloofd. Ook haar hartsvriendin gelooft haar niet, zelfs nog voor ze Brendan ooit ontmoet heeft. Op een gegeven moment is het vergezocht dat niemand haar wil geloven, waardoor ze in een isolement komt. De afloop van het boek is wel anders dan ik ingeschat had, maar komt dan juist wat afgeraffeld over. Waarom wordt Miranda dan opeens wel geloofd? Ook blijven er losse eindjes over. Miranda heeft de universiteit voltooid. Toch werkt ze als huisschilder. Waarom? Die vraag is interessant, omdat het iets kan zeggen over haar karakter en hoe dat zich verhoudt tot haar problemen.
Nicci French weten op puike wijze de onaangename situatie van Miranda en de wijze waarop Brendan iedereen naar zijn hand zet te beschrijven. Wat dat betreft niets dan lof. Een literaire thriller, zoals de cover jubelt, is het niet. Het is, afgezien van mijn kanttekeningen, gewoon een prima geschreven psychologische thriller.