Alleen het einde komt wat te snel

In het kader van Juni, de Maand van het Spannende Boek 2004 komt het CPNB met een geschenkboekje van Henning Mankell op de proppen. Hoewel ik liever heb dat er voor Nederlandstalige auteurs wordt gekozen, vind ik de keuze voor Mankell op z'n plaats. De Zweedse auteur is sterk in opkomst met zijn politieromans over de sympathieke, melancholische inspecteur Kurt Wallander.

Het graf sluit ook naadloos aan bij het thema voor de Maand: 'Van Amsterdam tot Venetië - In het spoor van de thriller' over de veelal nauwkeurige beschrijvingen van stad, dorp of streek die sfeerbepalend zijn in een spannend boek. Dit geldt zeker voor het werk van Mankell, die zijn verhalen in het zuiden van Zweden plaatst. In Het graf laat hij Wallander naar het platteland gaan, waar de inspecteur een huis bezichtigd dat hij eventueel wil kopen. Vervolgens struikelt Wallander over een skelet.
Al gauw blijkt dat het skelet al vele tientallen jaren in de grond zat. Aan Wallander de opdracht het verleden te reconstrueren. Hij moet alles op alles zetten om verder te komen. Veel mensen leven inmiddels niet meer, of hun geheugen heeft hen in de steek gelaten. De identiteit vaststellen is al een hele klus. Maar het is een moord. Leeft de dader nog?

Henning Mankell is erin geslaagd om in een betrekkelijk klein boekje de sfeer van zijn andere Wallander boeken neer te zetten. Enkele ontwikkelingen in Het graf houden je op het puntje van de stoel. Alleen het einde komt wat mij betreft te snel. 'Het enige wat nog ontbreekt is een verklaring', zei Wallander. 'Waarom hebt u het gedaan?' Dat vraag ik me nog steeds af.