Onweerstaanbaar goed!

‘Blinde wilg, slapende vrouw’ herbergt naast alledaagse verhalen welke levensecht worden neergezet ook een aantal surrealistische verhalen. Zo laat Murakami o.a. een aap praten, een arme tante aan iemands rug vastgroeien en voert hij een zogenaamde ‘ijsman’ op die je je als lezer direct voor je ziet. De oudste verhalen stammen uit 1983 en de meest recente uit 2005. De verhalen zijn stuk voor stuk even meeslepend, mysterieus en van een constant kwalitatief hoog niveau.

Het hierboven genoemde ‘alledaagse’ wordt bijvoorbeeld prachtig beschreven in het titelverhaal ‘Blinde wilg, slapende vrouw’: ‘Aan het tafeltje naast ons zat een keurig echtpaar van middelbare leeftijd een broodje te eten en te praten over hun kennis die met longkanker in het ziekenhuis lag. Dat hij vijf jaar geleden was gestopt met roken, maar dat het toch te laat was geweest, dat hij ’s ochtends bij het opstaan bloed ophoestte – zo’n soort gesprek.’

Murakami wist mij in de verhalen van A tot Z te boeien. Behalve door de meeslepende schrijfstijl ook door mooie poëtische regels. ‘Ze oogde zo beangstigend hard dat elk schip dat in de nacht tegen haar op zou varen tot zinken zou worden gebracht.’ (uit: Het jarige meisje)
Of: ‘Hij nam het in plastic verpakte jasje van me aan en hing het met een terloops gebaar in zijn kast alsof hij een berenjong in zijn winterslaap weer terugduwde in zijn hol.’ (uit: New York Mining Disaster)

Het ‘mysterieuze’ komt naar voren in verhalen als ‘de spiegel’ waarbij de hoofdpersoon zich afvraagt of er iets angstaanjagender in de wereld is dan jezelf. De stijl van dit verhaal deed me vaag denken aan Edgar Allan Poe.

Daarnaast is er de wrange humor zoals in het bovengenoemde ‘New York Mining Disaster’ waar beschreven wordt hoe een vriend van de hoofdfiguur een scheermes kocht om zelfmoord te plegen: ‘Op een ongewoon warme zondagmiddag in januari had hij op de ijzerwarenafdeling van een warenhuis een scheermes gekocht van West-Duitse makelij waarmee je het oor van van een olifant had kunnen afsnijden..’

Af en toe kwam ik iets tegen waarvan ik zeker wist het in andere verhalen van Murakami te hebben gelezen. Naast de jazzmuziek en het drankgebruik zijn er bijvoorbeeld de vele ‘fragmentarische gesprekken’ die gevoerd worden of de rustige en kalme seks die de personages hebben. Ook komen er twee korte verhalen voorbij die naar ik meen verwerkt zijn in ‘Norwegian Wood’ en ‘Spoetnikliefde’. Maar dat maakt het er voor wie genoemde romans al gelezen heeft zeker niet minder om.

Sommige verhalen zijn zo aanstekelijk dat ik zin kreeg bepaalde beschreven handelingen zelf uit te gaan voeren. Zo had ik na het lezen van ‘het spaghetti-jaar’ bijvoorbeeld enorm zin om spaghetti te gaan koken en groeide de behoefte naar een verkoelend drankje in die verhalen waar Murakami de personages een goed glas wijn of iets dergelijks liet drinken.

‘Af en toe denk ik dat het menselijke hart net zoiets is als een diepe put. Niemand weet of er iets op de bodem is. Je kunt er alleen maar naar gissen op grond van wat er af en toe uit naar boven komt drijven.’ Dit citaat (uit ‘Vliegtuig, of hoe hij in zichtzelf praatte alsof hij een gedicht voordroeg’) omschrijft voor een groot deel waar het in de verhalen van Murakami om gaat. Hij vertelt, schetst, schildert, maar geeft niet alles prijs en daarin schuilt zijn kracht.