Verkeerd verbonden

Poe, poe een zeer indrukwekkend boek.
Wel wat lastig te lezen. Het is erg fragmentarisch, na de dood van zijn moeder komen Brouwers gedachten en gevoelens in alle heftigheid bovendrijven. Vooral over de jaren vol verschrikkingen samen met zijn moeder, grootmoeder en zus in het Jappenkamp. ‘het is of er opeens deuren openklappen die tot hier gesloten waren geweest en of ik deur na deur moet door gaan om terug te keren naar een of ander begin in de mist van mijn bestaan,- maar ik wil niet door al die deuren terug naar het verleden.’
Soms vond ik het zeer aangrijpend, de passage waarin hij zijn in elkaar geslagen moeder voorleest uit ‘Daantje gaat op reis’ bracht bij mij de tranen dichtbij.
Op andere momenten raakte ik ook wel geïrriteerd. Als kind heeft Jeroen in het Jappenkamp gezien wat zijn moeder is aangedaan, dat bepaalde zijn houding tegenover zijn moeder maar ook ten aanzien van andere vrouwen. Maakt begrip voor sommige passages erg lastig…

Als zijn moeder tot bloedens toe getrapt en geslagen is: ‘Vanaf dat moment ben ik verdwaald. Mijn afkeer van het leven en mijn verlangen om er niet te zijn. Vanaf dat moment weet ik dat ik verder, voortaan, altijd het liefst alleen zou wensen te zijn, zonder mij aan iemand of iets te hoeven binden, want ik wil niet zien hoe mijn liefde en de schoonheid die ik koester worden verwoest of beschadigd.’
En ook ‘mijn moeder en ik raken voorgoed verkeerd verbonden’

Het schrijven van dit boek brengt Brouwers kennelijk enige rust: ‘wat ik heb geschreven hoeft niet langer door mij te worden onthouden, het mag nu beweging veroorzaken in de bewustheden en onbewustheden van anderen. Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’.