Recensie De New York-trilogie

Buiten adem achtergebleven na het lezen van deze drie fantastische, intrigerende novellen, ingenieus met elkaar verweven.
Het zijn, zoals zo vaak bij Auster, verhalen in verhalen in verhalen die je aandacht voortdurend vasthouden. De drie hoofdverhalen gaan over privé detectives, schrijvers, ’n vrouw, zwerftochten door New York, achtervolgen en schaduwen (alleen is onduidelijk wie nu wie achtervolgt!), verdwijnen en weer terugkomen, en natuurlijk over identiteiten.
Alle drie de hoofdpersonen, Quinn, Blauw en ‘ik’, verliezen zichzelf uit het oog en verliezen de greep op de werkelijkheid.
Na afloop blijf je nog vol vragen achter, wie waren echte personen, wie denkbeeldig? Mysteries blijven onopgelost.

Uit het 3e verhaal ‘De gesloten kamer’:
“Iemand gaat een bepaalde kant op, verandert halverwege abrupt van richting, talmt, zwalkt, komt weer in beweging. Niets is ooit bekend, en onvermijdelijk belanden we op een heel andere plek dan die waar we heel wilden.”

Een boek waarin het ook nog gaat over De toren van Babel, Don Quichot, Alice in Wonderland en ik kwam zelfs dode zielen tegen! Een prachtig boek wat me regelmatig deed terugdenken aan het, zeer door mij vereerde, 'Moon Palace'. Een boek om eigenlijk nog eens te lezen.