Recensie De zee

Een mooi, wel treurig boek wat je geconcentreerd en met aandacht moet lezen. Het is niet zo toegankelijk vind ik. Je aandacht dwaalt snel af (tenminste dat overkwam mij) en dat is jammer van het boek. Het laatste gedeelte van het boek leest dan wel weer als een trein en houdt je aan het verhaal gekluisterd!

Banville moet een heel goed observator zijn, geweldig zoals hij zijn personages neerzet: de familie Grace, de kolonel, de vriendin van Miss Vasavour, zijn dochter, iedereen eigenlijk. Vaak worden ze echter niet al te vriendelijk beschreven, soms zelfs hardvochtig en harteloos. En niet alleen de mensen ook de omgeving, het huis, de auto, gebeurtenissen worden mooi, minutieus en vaak op een bijzondere manier verwoord.
'Terwijl de vorstelijke reis van ons gezamenlijke leven in volle gang was, kwam er een flierefluiter grijnzend uit de juichende meute naar voren gestapt en overhandigde met een vlotte persiflage op een buiging mijn tragische vorstin haar arrestatiebevel wegens hoogverraad'

Het verhaal wordt verteld vanuit Max Morden. Hij vertelt over het rouwproces na de dood van zijn vrouw Anna en dit wordt voortdurend vermengd met zijn jeugdherinneringen. Heden en verleden lopen voortdurend door elkaar heen, zelfs binnen één alinea worden deze met elkaar verweven, maar heel mooi en knap gedaan.

Behalve met de dood van zijn vrouw en met een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd, merk je gaandeweg dat Max ook nog steeds worstelt met wie hij eigenlijk is? 'Van jongs af aan heb ik iemand anders willen zijn' en 'Ik kende mezelf maar al te goed en had een hekel aan wat ik kende' Hij is omhoog geklommen op de sociale ladder maar heeft nog steeds moeite met zijn eenvoudige afkomst: 'Het viel niet mee, dat beklimmen van die olympische hoogten'

En dan heb je ook nog Rose. Wie is zij eigenlijk??