Recensie Dit zijn de namen

Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. 
Wieringa komt weer met een heel ander boek dan eerder Joe Speedboot en Caesarion. Het is ernstig van toon, behoorlijk somber en wat afstandelijk. Hij maakt je niet echt deelgenoot van het verhaal.

De roman heeft twee verhaallijnen, ze spelen zich allebei af in een verre voormalige Sovjetrepubliek. De ene in de kleinburgerlijke en troosteloze stad Michailopol met als centrale persoon de politiecommissaris Pontus Beg. Omstandigheden brengen hem op het spoor van zijn mogelijk Joodse afkomst, dit fascineert hem bijzonder, verandert hem en leidt tot een persoonlijke zoektocht naar wie hij eigenlijk is.
Het andere verhaal gaat over een groep uitgehongerde vluchtelingen op zoek naar een beter leven. Chaotisch zwerven ze over de steppe, een niemandsland met een enkel verlaten dorp. Deze hoofdstukken deden me qua sfeer soms denken aan De weg van Cormac McCarthy. Zoals de hopeloosheid, de verlatenheid van het landschap. Deze groep wordt aangeduid met namen als: de lange man, de Ethiopiër,de stroper,de jongen, wat een zekere afstand geeft.
Ook deze groep volgt een bepaald, noem het maar mythisch, geloof. 'Ze hebben een hoofd bij zich zoals de Joden drieduizend jaar geleden het gebeente van Jozef met zich hadden meegedragen’. Bij aankomst in Michailopol levert dit hen grote problemen op waardoor Pontus zich met hen moet bemoeien. De bevolking van de stad omschrijft de groep als uitziend zoals “de Joden van het kamp”

Het is een tijdloos verhaal met een religieuze, bijna Bijbelse inslag. Wanneer beide verhalen bij elkaar komen, ontstaan er parallellen met de vlucht van de Joden uit de slavernij in Egypte. Onder leiding van Mozes door de woestijn op zoek naar het Beloofde land. Pontus’ leven is verbonden geraakt met de vluchtelingen en met de weg die ze hebben afgelegd.
'Elke voetstap van een Jood herinnerde aan de uittocht en voerde hem terug tot de geboorte van een volk in de woestijn…….De verhoren brachten de exodus op een geheimzinnige manier dichterbij voor Beg, de geschiedenis werd voor zijn ogen geprojecteerd – hij had soms zelfs het gevoel dat het verhaal van de vluchtelingen zich speciaal voor hem had afgespeeld”

Het slot is wel weer positief en lichtelijk hoopvol. De slotzin: “Hij stond daar met de zon van het beloofde land op zijn gezicht en staarde uit over het golvende gras in de verte, de gele zee.”
Wat ik me wel heel erg afvraag is hoe Wieringa in vredesnaam op dit onderwerp is gekomen???