Lezersrecensie
Opletten geblazen!
Drie subtiele verhalen over een gebroken gezin. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen van een meisje uit het gezin. Vader is uit beeld, moeder haalt steeds weer andere mannen in huis. Het meisje (zonder naam) is ongeveer 14 jaar, er is een oudere broer Axel en een jonger zusje Edie. Er is veel ruzie in het gezin vooral tussen moeder en Axel. Het gaat dan over de minnaars van de moeder. Axel is de belangrijkste persoon in het leven van de vertelster en ze mist hem ontzettend wanneer hij vertrokken is. Dit lees je in het laatste verhaal dat ik daarom het mooist vind.
Het tweede verhaal levert de titel op: de familie is in afwachting van Skip de Bootsman, een ‘erfenis’ van oma. Er moet een kamer voor hem worden vrijgemaakt, de vertelster en Axel zijn aan het opruimen en komen fotoalbums tegen. ‘In de dozen zitten herinneringen aan de mannen van mijn moeder, en hier en daar ok iets van mijn vader….Axel vooral wordt er stil van, zeker als we zien hoe onze vader almaar verder weg op de achtergrond staat, en tenslotte helemaal van de foto’s verdwijnt. Voor we het weten zitten we te praten over de liefde die we niet begrijpen. Het is alsof we ook in ons hoofd plaats moeten inruimen.’
Wel langzaam en oplettend lezen anders ontgaat je te veel. De gedachten en gevoelens zijn het belangrijkst, er wordt veel niet gezegd. Eenzaamheid is naast familierelaties een belangrijk thema in dit boek.
Het is best een treurige situatie in dit gezin maar toch maakt de ik-persoon er iets van. Ze probeert het leuk te maken in huis, zorgt op haar manier voor haar zusje en voor Bootsman. ‘Heel gelukkig zijn we nog niet geworden, maar het kan erger’. Indrukwekkend.
Het tweede verhaal levert de titel op: de familie is in afwachting van Skip de Bootsman, een ‘erfenis’ van oma. Er moet een kamer voor hem worden vrijgemaakt, de vertelster en Axel zijn aan het opruimen en komen fotoalbums tegen. ‘In de dozen zitten herinneringen aan de mannen van mijn moeder, en hier en daar ok iets van mijn vader….Axel vooral wordt er stil van, zeker als we zien hoe onze vader almaar verder weg op de achtergrond staat, en tenslotte helemaal van de foto’s verdwijnt. Voor we het weten zitten we te praten over de liefde die we niet begrijpen. Het is alsof we ook in ons hoofd plaats moeten inruimen.’
Wel langzaam en oplettend lezen anders ontgaat je te veel. De gedachten en gevoelens zijn het belangrijkst, er wordt veel niet gezegd. Eenzaamheid is naast familierelaties een belangrijk thema in dit boek.
Het is best een treurige situatie in dit gezin maar toch maakt de ik-persoon er iets van. Ze probeert het leuk te maken in huis, zorgt op haar manier voor haar zusje en voor Bootsman. ‘Heel gelukkig zijn we nog niet geworden, maar het kan erger’. Indrukwekkend.
1
Reageer op deze recensie