Recensie Kleine Bij

Afwisselend aan het woord zijn Sarah en Kleine Bij. Heel mooi vond ik de hoofdstukken van Kleine Bij. Ze heeft inderdaad zoals Mem ook zegt een heel bijzonder gebruik van de taal. Ze vindt het zelf belangrijk dat ze de taal van het land waar ze terecht is gekomen, beheerst zoals het hoort, probeert zich te oefenen in de taal zoals Koningin Elizabeth die gebruikt!
Ze doet uitspraken als: Hoe lang de maan ook verdwijnt, op een dag moet hij weer schijnen. Ook prachtig is haar beschrijving van allerlei nieuwe dingen die ze meemaakt bijvoorbeeld het maken van een ijsblokje en wat ze daar dan aan koppelt.!! Een heel mooi fragment:
U zult wel lachen, maar dit was de eerste keer dat ik water in iets vasts had zien veranderen. Het was prachtig, want als dit mogelijk was, was het misschien mogelijk met al het andere dat altijd ontsnapte en wegrende of verdween in zand of mist. Alles kon weer vast worden gemaakt, ja, zelfs de tijd dat ik met Nkiruka in het rode zand onder de touwschommel had gespeeld. Destijds geloofde ik dat dergelijke dingen mogelijk waren in jullie land. Ik wist dat er grote wonderen wachtten tot ik ze ontdekte, als ik de kern maar kon vinden, de bron van al deze kleine wonderen.
Heel wrang en triest is dat ze in iedere nieuwe situatie zoekt naar iets om zichzelf mee te doden, voor het geval de mannen onverwacht komen.
Ik vond wel de eerste helft van het boek véél sterker, indringender dan de tweede helft. Wanneer eenmaal duidelijk is wat er op het strand is gebeurd, zakt het verhaal een beetje in. Vooral de hoofdstukken over Lawrence, Sarah en het tijdschrift vond ik een stuk minder.