Op zoek naar geborgenheid

Prachtboek, wederom een indrukwekkend verhaal van Griet Op de Beeck. Meeslepend, ontroerend, in mooi Vlaams geschreven.

Hoofdpersoon en verteller is Mona, in drie verschillende periodes in haar leven. Haar jeugd is niet makkelijk met een strenge moeder, wegkijkende, onverschillige vader en egoïstische stiefmoeder. Een verwrongen ouder/kindrelatie in een moeizaam, verkrampt gezin. Emoties worden niet gedeeld maar weggestopt. In deze periode leert ze om altijd rekening te houden met onberekenbare ouders.
Dit zorgt ervoor dat ook als ze ouder is haar eigen wensen en verlangens altijd ondergeschikt zijn aan die van de geliefde, de vrienden en collega’s, de baas. Ze is bang iemand te kwetsen, zal alles doen om de ander tevreden te stellen want ja zo heeft ze het geleerd. Ze vreest de boosheid van de ander, is eigenlijk altijd op zoek naar geborgenheid, naar troost, naar écht contact. Doet hierbij krampachtige pogingen om gelukkig te zijn met Louis, een gigantische egoïst waarbij je alsmaar wil roepen ‘Mona, zet hem toch aan de kant die hufter!’
In het laatste deel is de vader ernstig ziek en in die periode worden er gelukkig zaken uitgesproken, vooral tussen Mona en haar vader. Zo zegt hij haar na een emotioneel gesprek : ‘Mona, wat een ongelooflijk goed idee is dat geweest, zeg, om u te maken’.

Op de Beeck schrijft prachtig en weet geloofwaardig en menselijk situaties en de personages neer te zetten. Werd zeer door het verhaal geraakt. Je leest zinnen als:

‘Alsof ik almaar uit een raam aan het vallen ben, al mijn hele leven lang, zo voelt het. Zouden andere mensen dat ook hebben?'

‘Ik herinner me de klamme spanning van het zwijgen, het lange wachten op de kalmte die dan weer moest keren.’

‘Weinig mensen werken zo op mijn gemoed als mijn vader. Hij hoeft niks te zeggen, niks te doen, het is die richtingloze droefenis in zijn zwijgend kijken, denk ik.’

‘Zo doen we dat in dit gezin, wij zijn het eens, want wij houden van mekaar. En dat houden van moet altijd weer opnieuw bewezen, bijvoorbeeld door je eendrachtig te scharen achter één welbepaalde visie.’