Bijzonder debuut met mysterieus tintje

De boekbinder speelt zich af in Engeland voor de industriële revolutie. Het leven is er zo als we die kennen uit de geschiedenis, maar boeken zijn er niet gewoon en worden als gevaarlijk bestempeld. Emmett Farmer woont met zijn zus en ouders op een boerderij. Hij is lang ziek geweest, maar begint weer op te knappen en kan weer aan het werk, hij kan zichzelf weinig herinneren van de tijd dat hij ziek was. Dan komt er een brief komt van Seredith, boekbinder, zij wil Emmett als leerling hebben en wel zo snel mogelijk. Emmett begrijpt er niets van, boeken zijn uit den boze in hun familie, maar nu moet hij boekbinder worden? Hoewel hij liever niet wil brengt zijn vader hem toch weg en begint zijn nieuwe leven.

Het is een verhaal met een mysterieus tintje, want wat is en wat doet een boekbinder? Waar zijn alle boeken en waarom vindt men die zo gevaarlijk? Is Seredith wel of niet een heks zoals men zegt en waarom vertelt ze niets. Er zijn veel vragen en antwoorden blijven erg lang uit. Als Seredith ziek wordt komt een andere boekbinder langs: “De Havilland” en dat brengt een nieuwe dimensie in het verhaal. Emmett gaat met hem mee naar Castleford en ontdekt het een en ander over boekbinden en het opslaan van herinneringen. Als hij een boek vindt met zijn eigen naam erop staat ineens alles op z’n kop.

Het boek is verdeeld in drie delen. Het eerste deel is het verhaal van Emmett en tevens is het een intro voor de rest van het boek, maar het is al zo geheimzinnig dat je als lezer compleet het verhaal in wordt gezogen. Dan volgt deel twee waarin een hoop duidelijk wordt over Emmett en zijn leven, en geeft een verklaring over wat in deel één zorgvuldig is opgebouwd. Een groots liefdesdrama wordt erin uitgewerkt en dat is reuze knap gedaan. De subtiele opbouw van de onvermijdelijke aantrekkingskracht is voelbaar op elke pagina, met een niet geheel onverwachte maar wel bijzondere uitkomst. Tot slot het derde deel, waarin het perspectief wisselt en er zo een andere kijk wordt gegeven op wat er is gebeurd om tenslotte af te sluiten met een vurig einde.

Bridget Collins heeft een zeer bijzonder debuut neergezet, waarbij ook de vertaling erg goed is gedaan. Klinkende zinnen en een sterk en goed lopend verhaal. Vooral aan het einde valt het veelvuldig gebruik van de kleur rood op, maar een echte verklaring is er niet voor te vinden. Meer dingen in het boek wordt niet verklaard. Zo wordt er een paar keer melding gemaakt van De Campagne, alsof de lezer zou moeten weten wat dat inhoud. Ook een fenomeen als de binderskoorts krijgt niet echt een uitleg, maar moet voor lief worden genomen. En waarom verteld Seredith niets? Maar een boek met een mysterieus tintje mag ook nog wel wat over houden om tijdens en na het lezen over na te denken.

Het is een bijzonder mooie roman, met een heftig liefdesdrama gebonden in een mysterie rondom boeken en het opslaan van herinneringen. De setting van het oude Engeland vergroot het mysterie en is goed gekozen. Een feelgood roman zou ik het niet noemen, ondanks het liefdesverhaal wat een groot deel van het boek beheerst, want er zitten ook scènes in het boek die minder fijn zijn om te lezen. Maar het is een boek dat je opslokt en meesleurt en waar je na het lezen nog wel even van bij moet komen.