Dreigende bossen en onderhuidse spanning

In Zilverweg maken we kennis met Lelle. Zijn dochter Lina is drie jaar geleden verdwenen toen ze stond te wachten bij een bushalte. Lelle heeft de hoop nooit opgegeven om haar te vinden en rijdt zomers de Zilverweg af en zoekt structureel in de bossen rondom deze route. De zomernachten zijn ideaal, want het wordt niet donker. Maar vinden doet hij haar niet en gaat daar bijna onderdoor.

De tweede verhaallijn is van Meja. Haar moeder Silje heeft grote problemen en kan eigenlijk niet voor haar zorgen en sleept haar van de ene woonplaats naar de andere. Nu trekken ze in bij Torbjörn, een vriendelijke maar wereldvreemde man. Meja wordt verliefd op Carl-Johan, een jongen die met zijn familie afgelegen woont. Maar daar is het ook wel vreemd.

De beide verhaallijnen wisselen elkaar constant af en kruisen elkaar op een gegeven moment. Het zorgt ervoor dat het verhaal van alle kanten wordt belicht. Langzaam wordt er duidelijk dat er iets niet klopt in de bossen rondom de Zilverweg, helemaal als er opnieuw een meisje verdwijnt. Het boek is niet nagelbijtend spannend, maar er hangt een constante dreiging in het verhaal die aan het einde tot uitbarsting komt. Door de verschillende personages, de onherbergzaamheid van het gebied rondom de Zilverweg en de dreiging die van dat alles uitgaat is het een verhaal dat blijft boeien tot het einde waarbij de ontknoping niet geheel onverwacht, maar toch verrassend is.

De Zilverweg is een donkere Scandinavische thriller met niet alledaagse personages en een voelbare onderhuidse spanning die pas aan het einde laat zien welk kwaad in de bossen verborgen is.