Lezersrecensie
Wat als je moeder aan de alcohol is
Nora en Kine zijn zusje en wonen bij hun moeder in een flat die niet in de beste buurt van de stad staat. Meer kunnen ze zich niet veroorloven, want het geld van moeder gaat grotendeels op aan drank. Het levert de kinderen een moeder op die soms wel voor ze wil zorgen, maar die vooral met zichzelf en met de drank bezig is.
Een boek dat een tijdsverloop heeft van 1994 tm 2014, waarbij Nico en Kine afwisselend een paar hoofdstukken voor hun rekening nemen. Vanuit het perspectief van deze zussen zien we het leven voorbij gaan. Van Nico en Kine wordt nogal wat flexibiliteit verwacht, omdat ze nooit van hun moeder op aan kunnen. Zo staat er op een dag een tipi tent in de kamer, en top moeder Nora wiet plantjes om wat extra geld te verdienen.
Van hun vader krijgen ze ook geen bijval, die zorgt enkel voor wat financiële hulp. De enige die nog enige moeite doet is tante Ellis. De meisjes zijn verder grotendeels op zichzelf aangewezen. Uit een uitzichtloze positie weten ze zich toch staande te houden, nemen baantjes aan en krijgen een paar vrienden, wat Kine beter afgaat dan Nico.
Een triest verhaal en toch weet Mirthe van Doornik het met enige humor te brengen. Hoewel die humor niet tot enorme lachsalvo’s zal lijden, brengt het toch enig licht in het verhaal.
Ook het feit dat deze kinderen er niet aan onderdoor gaan, maar zich weten te ontwikkelen, is een positief gegeven. Ze zullen zich echter nooit helemaal los kunnen maken van Nora, de verantwoordelijkheid die ze al vroeg op hun schouders kregen, zal hun hele leven blijven volgen.
Een boek met een duidelijk stijl van schrijven, waarin scherpe observeringen met een lichte komische noot het zware thema verlichten.
Een boek als deze met een thema als alcoholverslaving laat de veerkracht van mensen zien, en dat niet iedereen slecht terecht hoeft te komen na een slechte start in het leven. Het laat echter ook zien dat hoever de kinderen zich zullen ontwikkelen, ze nooit helemaal los zullen komen van hun moeder. Want een moeder krijg je nu eenmaal en daar moet je het maar mee doen.
Een bijzonder debuut, wat na het lezen nog wel even blijft hangen.
Een boek dat een tijdsverloop heeft van 1994 tm 2014, waarbij Nico en Kine afwisselend een paar hoofdstukken voor hun rekening nemen. Vanuit het perspectief van deze zussen zien we het leven voorbij gaan. Van Nico en Kine wordt nogal wat flexibiliteit verwacht, omdat ze nooit van hun moeder op aan kunnen. Zo staat er op een dag een tipi tent in de kamer, en top moeder Nora wiet plantjes om wat extra geld te verdienen.
Van hun vader krijgen ze ook geen bijval, die zorgt enkel voor wat financiële hulp. De enige die nog enige moeite doet is tante Ellis. De meisjes zijn verder grotendeels op zichzelf aangewezen. Uit een uitzichtloze positie weten ze zich toch staande te houden, nemen baantjes aan en krijgen een paar vrienden, wat Kine beter afgaat dan Nico.
Een triest verhaal en toch weet Mirthe van Doornik het met enige humor te brengen. Hoewel die humor niet tot enorme lachsalvo’s zal lijden, brengt het toch enig licht in het verhaal.
Ook het feit dat deze kinderen er niet aan onderdoor gaan, maar zich weten te ontwikkelen, is een positief gegeven. Ze zullen zich echter nooit helemaal los kunnen maken van Nora, de verantwoordelijkheid die ze al vroeg op hun schouders kregen, zal hun hele leven blijven volgen.
Een boek met een duidelijk stijl van schrijven, waarin scherpe observeringen met een lichte komische noot het zware thema verlichten.
Een boek als deze met een thema als alcoholverslaving laat de veerkracht van mensen zien, en dat niet iedereen slecht terecht hoeft te komen na een slechte start in het leven. Het laat echter ook zien dat hoever de kinderen zich zullen ontwikkelen, ze nooit helemaal los zullen komen van hun moeder. Want een moeder krijg je nu eenmaal en daar moet je het maar mee doen.
Een bijzonder debuut, wat na het lezen nog wel even blijft hangen.
1
Reageer op deze recensie