De bijenhouder van Aleppo - "vluchtelingen zijn niet zomaar aan een plek ontsnapt. Ze moesten aan duizend herinneringen ontsnappen totdat ze voldoende tijd en afstand tussen hen en hun ellende hadden om wakker te worden met een betere dag." - Nadia Hashimi

"Ik had een nacht vol droomflarden. De hele kamer was ermee gevuld... Het waren allemaal brokstukken. Mijn dromen schoten alle kanten op. En ik wist niet of ik nou wakker was of sliep. Het waren er zo veel, net als een zwerm bijen in een kamer, het was alsof de kamer vol bijen was. Ik kreeg geen lucht. En toen ik wakker werd, dacht ik: laat me alsjeblieft geen honger lijden."

De bijenhouder van Aleppo vertelt het hartverscheurende verhaal van Nuri Ibrahim en zijn vrouw Afra. Ze wonen samen met hun zoontje Sami in Aleppo, Syrië. Nuri verdient de kost als bijenhouder en zijn vrouw Afra is kunstenares. Ze lijden er een eenvoudig, maar rijk leven, totdat er een schaduw over hun land valt en alles wordt verwoest. Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, slaan ze op de vlucht. Op hun levensgevaarlijke reis door een gebroken wereld proberen ze zich vast te houden aan de berichten van Nuri's neef Mustafa, die op hen wacht in Groot Brittannië met een nieuwe bijenkolonie.

"Want waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn is er nieuw leven en hoop".

Maar hoe dichter Nuri en Afra bij hun eindbestemming komen, hoe meer ze verscheurd worden door alle herinneringen en beseffen dat ze door hun onuitsprekelijke verdriet mijlenver van elkaar verwijderd zijn geraakt.

"Jij bent de weg kwijt Nuri. Zo is het. Het is helemaal donker om je heen en jij bent de weg kwijt. Ik kijk naar haar ogen, zo vol angst en vragen en verlangen. En ik dacht nog wel dat zij de weg kwijt was, dat Afra degene was die gevangen zat in de donkere plaatsen van haar ziel"...

..." Is het allemaal uit je geheugen gewist, de bijen, de bloemenvelden? Volgens mij wel. Volgens mij is het allemaal verdwenen. Mustafa wacht op ons, maar je hebt het niet één keer over hem gehad. Je leeft in een andere wereld, je bent de weg kwijt. Je bent er wel, maar je bent er niet. Zo ken ik je niet, ik weet niet meer wie jij bent".
"Doe je ogen eens dicht, zegt ze dan. Ik gehoorzaam. Zie je ze, Nuri, de bijen? Probeer ze te zien, honderden, duizenden bijen in het zonlicht, op de bloemen, op de kasten, de honingraten...zie je ze voor je?"


"...Op een dag gaan we terug naar Aleppo, en dan herbouwen we de bijenstallen en wekken we de bijen weer tot leven. Maar wat mij weer tot leven wekt, is Afra's gezicht. Ze staat hier in dit piepkleine tuintje zoals ze op Mustafa's binnenplaats stond, in Aleppo, haar ogen tot de rand gevuld met verdriet en hoop, met duisternis en licht."

De bijenhouder van Aleppo gaat over heftig verlies, maar ook over het terugvinden van liefde en licht. Een prachtig verhaal wat eigenlijk iedereen eens zou moeten lezen om je ogen te openen hoe het leven van een vluchteling eruit kan zien..