Lezersrecensie
Wat een prachtig boek
Wat een prachtig boek
De basis van dit autobiografische boek is zwaar en beladen maar wat weet Suzan Hilhorst het prachtig te verwoorden. Het is een indringend, ontroerend en hartverscheurend boek dat nergens klef of sentimenteel wordt. Een boek over hoop, liefde, strijd en machteloosheid. Werkelijk magnifiek mooi.
Vanaf pagina 1 leef je zo intens mee met het gezin. Met het kleine broertje Nils die waarschijnlijk nog niet alles even goed begrijpt en de liefdevolle en tomeloze energie die Suzan en haar man Jens weten op te brengen bij de ernstige ziekte van hun pasgeboren baby Sara waar zij zo intens gelukkig mee zijn. Nils & Sara, een koningspaar; het geluk lacht Suzan en Jens toe.
Ook de hoofdstukken geschreven 'door' Sara zijn ontroerend mooi. Je gunt ieder kind ouders zoals Suzan en Jens. Ik werd geraakt door een aantal prachtige zinnen als "De euforie van het leven werd overschaduwd door de medische realiteit van haar bestaan".
Als lezer vind je fijn te delen in het geluk als er, ondanks de ernstige situatie rondom Sara, toch ergens een lichtpuntje te bespeuren valt. En het voelt bijna als voyeurisme als je ook meegenomen wordt in het intense verdriet als Sara na enkele weken intensieve ziekenhuiszorg toch komt te overlijden, een baby van nog maar acht weken oud.
Na de moeilijke periode van rouw en verdriet raakt Suzan nogmaals in verwachting; wederom van een meisje, Liv Sem. Alle seinen staan op groen; diverse controles en bezoeken aan het ziekenhuis tonen aan dat dit meisje kerngezond ter wereld zal komen. Helaas blijkt, een aantal dagen na de geboorte, dat ook dit baby'tje een hartafwijking heeft en spoedig zal sterven. Suzan en Jens hebben de 'foute' variant van een anonieme gen doorgegeven aan hun dochtertjes. Statistisch gezien een hele kleine kans; maar deze gen heeft de wereld van dit gezin compleet overhoop gegooid.
Sara en Liv leven voort in dit prachtige boek en zullen nooit vergeten worden.
De basis van dit autobiografische boek is zwaar en beladen maar wat weet Suzan Hilhorst het prachtig te verwoorden. Het is een indringend, ontroerend en hartverscheurend boek dat nergens klef of sentimenteel wordt. Een boek over hoop, liefde, strijd en machteloosheid. Werkelijk magnifiek mooi.
Vanaf pagina 1 leef je zo intens mee met het gezin. Met het kleine broertje Nils die waarschijnlijk nog niet alles even goed begrijpt en de liefdevolle en tomeloze energie die Suzan en haar man Jens weten op te brengen bij de ernstige ziekte van hun pasgeboren baby Sara waar zij zo intens gelukkig mee zijn. Nils & Sara, een koningspaar; het geluk lacht Suzan en Jens toe.
Ook de hoofdstukken geschreven 'door' Sara zijn ontroerend mooi. Je gunt ieder kind ouders zoals Suzan en Jens. Ik werd geraakt door een aantal prachtige zinnen als "De euforie van het leven werd overschaduwd door de medische realiteit van haar bestaan".
Als lezer vind je fijn te delen in het geluk als er, ondanks de ernstige situatie rondom Sara, toch ergens een lichtpuntje te bespeuren valt. En het voelt bijna als voyeurisme als je ook meegenomen wordt in het intense verdriet als Sara na enkele weken intensieve ziekenhuiszorg toch komt te overlijden, een baby van nog maar acht weken oud.
Na de moeilijke periode van rouw en verdriet raakt Suzan nogmaals in verwachting; wederom van een meisje, Liv Sem. Alle seinen staan op groen; diverse controles en bezoeken aan het ziekenhuis tonen aan dat dit meisje kerngezond ter wereld zal komen. Helaas blijkt, een aantal dagen na de geboorte, dat ook dit baby'tje een hartafwijking heeft en spoedig zal sterven. Suzan en Jens hebben de 'foute' variant van een anonieme gen doorgegeven aan hun dochtertjes. Statistisch gezien een hele kleine kans; maar deze gen heeft de wereld van dit gezin compleet overhoop gegooid.
Sara en Liv leven voort in dit prachtige boek en zullen nooit vergeten worden.
1
Reageer op deze recensie