‘Een modern sprookje in een nieuwe wereld waarin alles mogelijk is.’

Een modern sprookje dat je met je ´hart´ moet lezen en waarbij je je verstand naar de tweede plaats moet dirigeren.
Bervoets begint haar roman en de nieuwe delen met een ík-verteller, die de jij aanspreekt, zonder dat het duidelijk is wie de ‘ik’ of de ‘jij’ is. Dat schept direct een ‘eigen-aardige’ sfeer. Het dwingt je tot secuur doorlezen om te ontdekken wie er aan het woord is. Zeker in het begin is de stem van het ‘bolletje’ een raadselachtig nieuw gegeven. Iemand (of iets) die de personages aanspreekt, dirigeert, laat nadenken met zijn (of haar?) uitspraken, teksten die altijd goed bij de personages passen.
We maken ‘In de lente’ kennis met de belangrijkste personages uit de roman, de relatie die ze met elkaar én met hun ‘bolletje’ onderhouden. Door filosofische passages krijgt het geheel diepgang,
afgewisseld met mysterieuze passages die je aan het denken zetten. Op pag, 52 is zo’n intermezzo dat je rationeel wilt gaan begrijpen.. maar beter: glij mee met de golven van de tekst! Prachtige beeldspraken flonkeren op verscheidene plaatsen in de tekst: “Wie mist zet vroeger en later samen op het vuur, roert het door elkaar en laat ze samensmelten.””(pag.70)
Of: “… een boze vrouw troosten is toch een beetje alsof je een zee-egel aait.” (pag 83)
Het bolletje verkeert in de buurt van eenzame, verdrietige personages of personages die nog niet goed weten hoe zij hun leven (relationeel) willen vormgeven. “..Volwassen worden is plaatsnemen achter een kraam op een ruilmarkt…” Door de herhaling van dit beeld krijgt het extra impact.
Het bolletje krijgt hun verhalen, zorgen te horen. Het bolletje troost door zijn aanwezigheid…Maar de grote vraag blijft waar komen deze bolletjes vandaan, blijven ze altijd actief, lukt het de bolletjes om relaties te laten ontstaan, mensen met hun bestaan te verzoenen?
Laat je optillen door de golven van de tekst en meevoeren door de draaikolken van de beeldspraken.