De krijtman – verwarring tot het einde.

Het eerste wat opvalt aan het boek, is de kaft. De rug is bezaaid met krijtmannetjes, wat uitstekend bij de titel van het boek past.
Het hoofd van het meisje rustte op een hoopje oranjebruine bladeren. De eerste zin was gelijk een zin die uitnodigt door te lezen. Waarom lag dat hoofd er?
Na afloop van de proloog springt het boek vrij snel van 2016 naar 1986 en krijg je achtergrondinformatie over de ik-persoon, Ed. Het boek gaat verder en er wordt eerst geen aandacht meer besteedt aan het hoofd van het meisje dat rustte op een hoopje oranjebruine bladeren. We leren de vriendengroep van Ed kennen en langzaam maar zeker krijgen we te horen wat er zich heeft afgespeeld. Het boek kabbelt verder, maar echt spannend is het nog niet.
Halverwege het boek begint de spanning wat te komen en krijgen we meer informatie. Vervolgens vliegen de verdachten over en weer, steeds opnieuw worden we op een nieuw spoor gezet. Tegen het einde van het boek vallen uiteindelijk alle puzzelstukjes op hun plaats en rond het boek af met een spannende ontknoping die je alsnog op het puntje van je stoel doet zitten.
Met De Krijtman heeft C.J. Tudor een goed debuutboek afgeleverd die je nieuwsgierig maakt naar nieuwe verhalen van haar.