De cirkel is rond

Met Lucht zorgt John Boyne voor een mooie en ontroerende afsluiting van zijn briljante elementen-cyclus – een reeks waarin hij op genadeloze, maar ook eerlijke wijze de menselijke psyche blootlegt. In elk deel confronteert hij ons met de donkere kanten van de mens. Er waren momenten dat ik echt moest gruwelen van de daden en gedachten van sommige personages – en juist dat maakt John Boyne zo sterk. Hij schrijft over dingen die helaas ook in het echte leven bestaan.

In Lucht richt hij zich op de nasleep van de gebeurtenissen uit de eerdere delen. We volgen Aaron, een man die we al eerder in de reeks ontmoetten. Zijn verleden blijft hem achtervolgen, en de auteur laat op indrukwekkende wijze zien hoe diep trauma’s kunnen doorwerken in iemands leven. Door terug te blikken op Aarons relatie met zijn ex-vrouw – beiden beschadigd door wat ze hebben meegemaakt – schetst hij een ontroerend portret van iemand die probeert vrede te vinden met zichzelf.

John Boyne verweeft (subtiel) de levens van personages uit zijn voorgaande boeken uit de cyclus (Water, Aarde & Vuur). Het voelt alsof alles samenkomt: de cirkel is rond. Hij heeft zijn vierdelige reeks zorgvuldig opgebouwd, met herkenbare thema’s als schuld, verlies, vergeving en morele verantwoordelijkheid. Dit slotdeel biedt niet alleen een afsluiting voor de personages, maar ook voor de lezer – een soort verzoening met alles wat voorafging.

De toon van het boek is verschillend met de vorige. Waar de eerdere delen me vooral een gevoel van verontrusting gaven, bracht Lucht mij juist rust door zijn zachter toon. Er zit een serene, bijna pure manier van schrijven in die hoop uitstraalt – het gevoel dat, hoe diep de wonden ook zijn, herstel mogelijk blijft.

Lucht voelde als een stil ademen na een lange storm – een pure afsluiting die me ontroerd achterliet, maar ook met het besef dat er altijd hoop blijft, hoe zwaar het verleden ook weegt.