Het blijft onwezenlijk

Iturbe heeft met het verhaal van Dita en haar familie ons weer eens met de neus op de feiten gedrukt. In de lange rij van boeken over de concentratiekampen en meer specifiek over Auschwitz, geeft dit boek vooral een beeld van de vindingrijkheid en de overlevingsdrang van de gevangenen. Ondanks de miserie en de beperkte middelen werd er een schooltje opgezet om de kinderen bezig te houden en vooral ook om hen niet helemaal te vervreemden van de wereld buiten de kampen. Zonder te weten of het ooit iets nuttig zal bijbrengen aan het leven van deze kinderen, leren zij wiskunde, aardrijkskunde, verhalen, ... krijgen ze de tijd om weer even kind te zijn.
Het verhaal bevat ook boodschappen van hoop. Ondanks het zware, onmenselijke overleven in de kampen, klampen velen zich vast aan een strohalm. Voor velen kwam echter de bevrijding te laat. Voor anderen kwam er alsnog een einde aan de nachtmerrie van zovele jaren.