Lezersrecensie
Winterthriller die smeekt om dekentje en warme chocomelk.
Het verhaal
De jonge Malin vindt op een dronken middaguitstap met vrienden een meisjesschedel. Acht jaar later keert ze als politieagente terug naar haar geboortestreek om als insider mee deze zaak op te helderen. Het onderzoek wordt geleidt door Hanne, profiler die aan snel toenemende dementie lijdt en haar partner politie-inspecteur Peter. Deze twee verdwijnen en alleen Hanne wordt verward in het bos teruggevonden door de jonge tiener Jake, die zijn eigen verhaal en geheimen met zich draagt. Als op dezelfde plaats een vrouwenlijk wordt gevonden lopen de spanningen met en de verdenkingen tegen migranten uit een nabijgelegen opvangcentrum snel op. De jonge Malin heeft moeite professioneel en objectief te blijven, ze voelt zich verdeeld tussen begrip voor haar dorpsgemeenschap en de plicht correct politiewerk te verrichten. Door toedoen van Jake, die het dagboek van Hanne vond en juist interpreteert, gaat het verhaal plots in versnelling en komt tot een verrassende ontknoping.
De auteur
Camilla Grebe ( Zweden, 1968 ) schreef eerder al spannende verhalen in partnerverband: met haar zuster Åsa Träff en collega Paul Engström. In 2015 kwam haar solothriller “De minnares” uit, waar we reeds kennismaakten met Hanne en Peter. “Dagboek van een verdwijning” kan je zien als vervolg, maar laat zich ook solo lezen. Ze kreeg er in Zweden de Glass Key Award voor beste Scandinavische thriller voor.
Wat ik vind:
Nu het boek uit is en wat belegen, zie ik er met gemengde gevoelens op terug: ik heb het in één ruk gelezen, werd voldoende getriggerd om de plot, de ontknoping te kennen. Dat zeker. Anderzijds trad er behoorlijk wat irritatie op. Niet omdat het verhaal vol langzame beschouwingen zit, daar hou ik van, het paste ook wel in de setting van het achtergebleven gehucht in wintertijd , maar de overdosis maatschappijkritiek en neiging tot morele kapitteling gingen me veel te ver. Met heimwee denk ik terug aan de hoogtijdagen van een Sjöwahl en Wahloo en een Mankell vb die in hun sterk geschreven thrillers ons er en stoemelings mee confronteerden dat die progressieve Zweedse maatschappij ook zijn dark side heeft. Hier krijg je in een addendum een persoonlijk bericht van de schrijfster om, moest je het gemist hebben, duidelijk te maken wat de rode lijn achter/in haar verhaal is en hoe ze er over denkt. Van pedagogische tik gesproken! En ja, het boek is een thriller…
Conclusie: lees dit verhaal in wintertijd onder een knus dekentje en met een warme chocomelk binnen handbereik, ga mee in de intriges en speur naarstig naar de “waarheid”. Je gaat beloond worden met een dagje puur leesplezier en verrassend einde. ( en laat de ja maars…aan de zure recensent ).
De jonge Malin vindt op een dronken middaguitstap met vrienden een meisjesschedel. Acht jaar later keert ze als politieagente terug naar haar geboortestreek om als insider mee deze zaak op te helderen. Het onderzoek wordt geleidt door Hanne, profiler die aan snel toenemende dementie lijdt en haar partner politie-inspecteur Peter. Deze twee verdwijnen en alleen Hanne wordt verward in het bos teruggevonden door de jonge tiener Jake, die zijn eigen verhaal en geheimen met zich draagt. Als op dezelfde plaats een vrouwenlijk wordt gevonden lopen de spanningen met en de verdenkingen tegen migranten uit een nabijgelegen opvangcentrum snel op. De jonge Malin heeft moeite professioneel en objectief te blijven, ze voelt zich verdeeld tussen begrip voor haar dorpsgemeenschap en de plicht correct politiewerk te verrichten. Door toedoen van Jake, die het dagboek van Hanne vond en juist interpreteert, gaat het verhaal plots in versnelling en komt tot een verrassende ontknoping.
De auteur
Camilla Grebe ( Zweden, 1968 ) schreef eerder al spannende verhalen in partnerverband: met haar zuster Åsa Träff en collega Paul Engström. In 2015 kwam haar solothriller “De minnares” uit, waar we reeds kennismaakten met Hanne en Peter. “Dagboek van een verdwijning” kan je zien als vervolg, maar laat zich ook solo lezen. Ze kreeg er in Zweden de Glass Key Award voor beste Scandinavische thriller voor.
Wat ik vind:
Nu het boek uit is en wat belegen, zie ik er met gemengde gevoelens op terug: ik heb het in één ruk gelezen, werd voldoende getriggerd om de plot, de ontknoping te kennen. Dat zeker. Anderzijds trad er behoorlijk wat irritatie op. Niet omdat het verhaal vol langzame beschouwingen zit, daar hou ik van, het paste ook wel in de setting van het achtergebleven gehucht in wintertijd , maar de overdosis maatschappijkritiek en neiging tot morele kapitteling gingen me veel te ver. Met heimwee denk ik terug aan de hoogtijdagen van een Sjöwahl en Wahloo en een Mankell vb die in hun sterk geschreven thrillers ons er en stoemelings mee confronteerden dat die progressieve Zweedse maatschappij ook zijn dark side heeft. Hier krijg je in een addendum een persoonlijk bericht van de schrijfster om, moest je het gemist hebben, duidelijk te maken wat de rode lijn achter/in haar verhaal is en hoe ze er over denkt. Van pedagogische tik gesproken! En ja, het boek is een thriller…
Conclusie: lees dit verhaal in wintertijd onder een knus dekentje en met een warme chocomelk binnen handbereik, ga mee in de intriges en speur naarstig naar de “waarheid”. Je gaat beloond worden met een dagje puur leesplezier en verrassend einde. ( en laat de ja maars…aan de zure recensent ).
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Marina
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
