Geen pomme d'amour

Herinneringen aan mijn jeugd: ik ging naar de kermis aan de hand van m’n vader, deed de ronde : van de paardenmolen ging het naar het eendjeskraampje, schietkraam ( papa) en ten slotte, vol verwachting, zou het ja of nee zijn? Kreeg ik die mooie glanzende rode appel op een stokje, een pomme d’amour, exotisch klinkender bestond niet. Bij de eerste hap begon het al: keihard glazuur, fletse zoete smaak, vlekkerig rode lippen en eronder de meest zure, harde appel die er ooit onder een appelboom lag. Dapper zei ik niks en happend, slikkend, knarsend tussen de tanden verdween de appel stukje bij beetje om ten slotte een zielig vierkant houten stokje over te houden. Het scheelde maar net of er kwamen splinters mee….
Wat heeft dit nu te maken met het nieuwe boek Marionet van Daniel Cole? Ja, in feite niks. Het is enkel de uitdrukking van mijn diepe teleurstelling: Na vorig jaar het eerste boek Ragdoll verslonden te hebben, jubelend hoogste score gegeven, was dit zo ongeveer de meest verwachte thriller voor 2018.
Wat-een-tegenvaller!
Wees gerust: ik ga, voor de toevallig voorbijkomende lezer, niet spoilen, wil ook best nog wat positiefs zeggen ook…
Het moet gezegd, ik heb het boek uitgelezen, zij het niet in één ruk. En ja, het was echt wel weer een voortdenderend verhaal en het werd ook wel spannend, bij momenten…
Maar, maar dus…zucht: het is een tweede boek, een vervolg, een sequel. Niks mis mee en het is niet omdat ik er persoonlijk van hou om series in omgekeerde volgorde te lezen, dat nummer twee niet nauw mag aansluiten op nummer één. Maar hier haakt het verhaal niet enkel muurvast ( vastgenaaid, heb-je-em?) aan het vorige deel, je wordt er zo ongeveer elk hoofdstuk aan herinnerd.
En de hoofdstukken zijn kort.
Nu is mijn geheugen ook nogal kort, en was ik eerst verveeld, dan beschaamd en vervolgens verontwaardigd ( ah ja, waarom ben ik de foute?), dat ik me niet echt meer kon herinneren wie en wat Emily Baxter nu in feite ook weer was. Toen bedacht ik dat ik misschien beter eerst Ragdoll terug las, maar ondertussen werd het scenario hoe langer hoe grotesker en zo vergezocht dat ik het maar stillekes heb laten gaan.
Uiteindelijk twijfel ik nu ook wel of het zo’n schitterend idee is de twee boeken samen te lezen. Marionet heeft echt een grote déjà-vu factor.
En misschien creeërt de echo van boek één wel een extra spanning.
Want spannend is het verhaal toch wel.
Maar dat had ik al gezegd