Veel details

Karen Eiken Hornby is inspecteur op de Doggereilanden. Na het oesterfestival is ze door teveel drank in bed beland met haar baas. Een paar uur later wordt zijn ex-vrouw vermoord en wordt Karen op deze zaak gezet. Om meer te weten te komen over het slachtoffer Susanne Smeed duikt ze in haar familiegeschiedenis. Ze blijkt de dochter te zijn van de hippies Anne-Marie en Per Lindgren die in de jaren 70 naar het eiland zijn gekomen om er samen met 6 anderen een wooncommune te stichten. Omdat het Karen niet lukt de dader of het motief te vinden hoopt ze via de commune leden meer te weten te komen.



Tijdens het lezen van het boek worden nogal veel namen geïntroduceerd die niet allemaal even makkelijk te onthouden zijn. Het duurt dan ook nogal even voordat je hier inzicht in krijgt. De auteur heeft een zeer gedetailleerde schrijfstijl. Daardoor krijg je een heel goed beeld van de Doggereilanden en de ontwikkelingen. Maar juist deze schrijfstijl werkt ook vertragend tijdens het lezen omdat er zoveel verteld wordt. Hierdoor wordt ook weinig aan de fantasie overgelaten. De hoofdstukken die in de jaren 70 afspelen worden duidelijk aangegeven in de titel. De opbouw van het verhaal is goed . Stukje bij beetje leer je de hoofdpersonen kennen. Behalve van Karen haar verleden. Dat wordt slechts in flarden genoemd en wordt pas later nader in het verhaal uit de doeken gedaan. Ook de ontwikkelingen in het onderzoek naar de dader ontwikkelen zich stukje bij beetje. Dit komt heel natuurgetrouw over en ook de frustratie hierover bij de teamleden zijn herkenbaar. De verhoudingen op de werkvloer tussen de teamleden onderling worden ook goed neergezet maar ook hier wordt door de vele informatie minder aan de verbeelding overgelaten. Heel lang blijft onduidelijk wat de wooncommune uit de jaren 70 met het verhaal te maken heeft en de ontknoping is dan ook zeer verrassend te noemen.

Leuk begin van een nieuwe serie