Mooie schrijfstijl

De schrijfstijl van Bregje Bleeker is verrassend. Ze schrijft met een cynische ondertoon waardoor dit tragische verhaal toch een komische noot krijgt. De zinnen zijn een soort van understatement van de werkelijkheid maar juist daardoor komt het verhaal goed binnen.
Het boek bestaat uit korte stukjes. Dit zijn flarden, flitsen, momenten van herinnering zoals Bregje het beleefd heeft. Soms lijkt het wel of je in een fotoalbum mee kijkt naar de situatie en dan weer dat je een kort fragment uit een film uit het leven van dit gezin ziet.
Bregje geeft heel weinig weer over haar eigen privéleven of over haar diepere gevoelens. Over de ziekte van haar moeder lijkt het wel dat ze dit beschrijft vanuit een ander persoon die de hele situatie alleen maar gadeslaat. Het lijkt me bijvoorbeeld nogal wat om je moeder te moeten helpen bij het wassen maar ook daarbij krijg je geen emoties van Bregje mee. Dat zou voor mij het boek persoonlijker gemaakt hebben Alleen over Rosita laat ze haar eigen gevoel spreken.
Wat me het meest verwonderde over de ziekte van Eva is dat ze Bregje tot bijna het laatst blijft herkennen.
Ook over de ziekte van Eva had ik graag nog wat meer informatie gekregen of dat er nader op de situatie ingegaan zou worden. hebben Er wordt herhaald dat de situatie verslechterde maar er wordt niet specifiek op ingegaan. Ook niet over de medicijnen bijvoorbeeld. En daardoor krijg je vaak een herhaling van de ziektebeelden zonder dat je precies weet wat de verslechtering is.
Het boek heeft echter wel een grote indruk op me gemaakt en zeker het laatste hoofdstuk. Vooral door de schrijfstijl vind ik dit boek een mooi verhaal geworden .