Vol liefde zoals alleen een moeder dit kan beschrijven

Suzan Hilhorst beschrijft in dit autobiografische verhaal de korte levens van haar dochters Sara en Liv.
In prachtige poëtische zinnen wordt het verhaal verteld. Afgewisseld vanuit haarzelf maar ook vanuit Sara . Vanuit een droomwereld waarin Sara heel gelukkig is.
Ik heb het boek met ingehouden adem uitgelezen. Het hartverscheurende verhaal geeft een goed beeld weer van de hoop , de angst en het dilemma van het gezin vanaf het moment dat Sara ziek wordt. Haar tijd in het ziekenhuis wordt beschreven zonder dat er moeilijke medische termen aan te pas komen. Maar juist daardoor wordt je geen toeschouwer, maar leef je met hen mee in deze medische wereld, afgesloten van de buitenwereld . Je wordt tot in het diepst van je ziel geraakt als de ouders Sara los moeten laten.
Suzan beschrijft in korte hoofdstukken, flashbacks, over de periode die volgt na de dood van Sara en juist door wat ze niet vertelt besef je hoe groot het verlies is. Hoe zwaar het gemis en hoe angstig haar volgende, onverwachte, zwangerschap.
Na de geboorte van Liv gaat het boek in een sneltreinvaart door en stopt plotseling. Liv is er niet meer. Een stormvloed aan emoties, ongeloof, vragen. Alles buitelt hier door elkaar en het antwoord op de vraag waarom wordt later gegeven door de geneticus: 25% kans .
Het verhaal verteld door Sara is pure poëzie en bevat pareltjes van zinnen zoals alleen een moeder dit kan vertellen met alle liefde die ze voor haar dochter heeft en de hoop dat ze elders gelukkig is samen met haar zusje.
Het boek heeft een diepe indruk op mij gemaakt waardoor ik maar weer eens ben gaan beseffen hoe kwetsbaar het leven is en hoe sterk en krachtig Suzan en haar man zijn om het verhaal van hun dochters op papier te zetten als eerbetoon aan hun dochters. Maar ook hoe sterk de liefde voor elkaar is om dit alles aan te kunnen samen met hun zoon Nils.