Mooi liefdesverhaal

De 90-jarige Louise Veldman woont in een verzorgingstehuis woont en is klaar met haar leven. Ze krijgt door een onbekende haar dagboeken opgestuurd welke ze in de periode 1934-1960 geschreven heeft. Verpleegkundige Fabio leest de dagboeken nog één keer aan haar voor.

Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-persoon Louise. Al meteen kom je er in het boek achter dat ze een pittige tante is die weet wat ze wil. Door haar dagboeken kom je erachter wat ze heeft beleefd en meegemaakt in haar leven. In het verzorgingstehuis maakt Louise van alles mee en deze belevenissen worden op een humoristische wijze verteld. Ook zit er een serieuze ondertoon in waardoor je snapt waarom Louise graag zou willen “verdwijnen” zoals ze het zelf noemt. De behandelende artsen kunnen zeker niet de goedkeuring van Louise krijgen zoals ze met haar en de andere bewoners omgaan. Aan dat onderdeel van het verhaal komt dan ook nog een staartje.

Het boek leest vlot en het levensverhaal van Louise is zo indrukwekkend dat ik af en toe echt zat te wachten tot Fabio weer dienst had om verder te kunnen vertellen uit de dagboeken om te weten hoe het verder ging met de jonge Louise want daarin lagen de antwoorden op haar gedrag van het heden.

Aan het einde van het boek krijgt het verhaal nog een onverwachte wending. De dagboeken uit deze periode zijn dan wel afgesloten maar er ontbreken nog ruim 50 jaar uit het leven van Louise. Daarvoor zullen we moeten wachten op het volgende boek van deze schrijver want er zijn zeker nog wat vragen onbeantwoord gebleven. Het is dan ook de moeite waard op het vervolg van dit boek te wachten.