Recensie De wandelaar

Ik kwam met De Wandelaar van Adriaan van Dis in aanraking door het Euregio Literatuurproject voor Jongeren waaraan ik deelneem. Voor meer informatie over het project kan men kijken bij mijn reactie op Eldorado (Laurent Gaudé. Het boek gaat over een man die een hond 'krijgt' na een brand in een flat vol illegalen in Parijs. De man is licht neurotisch, en wandelt elke dag de zelfde route totdat hij getuige is van een brand vlakbij zijn huis. Hij is nieuwsgierig en loopt erop af. Veel ramptoeristen hebben zich al bij het brandende gebouw verzameld en kijken naar het gruwelijke schouwspel. Dan springt er plots een hond naar beneden die zich meteen bij Mulder voegt, ookal kent hij de hond niet. De politie vraagt hem de hond mee te nemen en te wassen en daarna terug te geven aan de rechtmatige eigenaar. Maar de hond lijkt van niemand in het speciaal te zijn, maar kent de vele zwervers en illegalen. Op hun dagelijkse routes leert Mulder zo veel nieuwe mensen kennen, mensen die hij anders alleen voorbij zou lopen. En hij wil iets voor hen doen, maar dat is nog niet zo succesvol. Ik vond dit boek een beetje tegenvallen, en eigenlijk vooral saai. Er worden in het boek verschillende verhaallijnen gepresenteerd maar ik vond dat er niet één was die goed genoeg werd uitgewerkt. De schrijver probeerde zich ook niet op één groep van de verstotenen te richten maar haalt er meteen alles bij wat hij zich kan bedenken (zwervers, illegalen, criminelen, enz). Er worden te veel verschillende verhalen verteld waardoor je weliswaar veel verschillende verhalen te lezen hebt, maar die het verhaal niet ten goede komen. Zo is er opeens een hongerstaking die een paar pagina's flink belicht wordt, maar die verder heel weinig met het verhaal te maken heeft. De schrijfstijl vond ik weinig meeslepend, maar verder niet moeilijk, en het is natuurlijk een boek in een ander genre dan dat ik gewend ben. Maar als roman vond ik andere romans toch een stuk beter. Jammer, maar het boek heeft me gewoon niet voldoende kunnen boeien. Ik denk dat ik het boek ook weer snel vergeten ben. En wat ik net nog vergeten was te melden, was de ronduit afgrijselijke kaft (glimmend roze), en zoiets doet het boek natuurlijk nooit goed.