Een literaire achtbaan

In Lolita gebeurt veel, heel veel. Vladimir Nabokov neemt je mee op reis met Humbert Humbert en zijn liefde voor Lolita. Daarnaast neemt hij je ook mee op reis door de Verenigde Staten halverwege de 20e eeuw en mee op reis in een verward brein.
Humbert Humbert houdt van jonge meisjes, van nimfijnen. Een huwelijk heeft hem niet van deze voorliefde afgeholpen en na zijn scheiding vertrekt hij naar de Verenigde Staten. Daar maakt hij bij toeval kennis met de jonge Lolita (Dolores). Na het overlijden van haar moeder, inmiddels zijn vrouw, neemt Humbert Lolita mee op reis.
Er gebeurt, zoals gezegd, veel in dit boek en Nabokov zet je daardoor iedere keer op een ander spoor. Dat maakt het boek intensief om te lezen, je emoties vliegen heen en weer, je moet regelmatig schakelen van verhaalstijlen. Nabokov gebruikt in dit boek bombastische taal. Er zijn stukken waar dit heel mooi is als hij bijvoorbeeld het landschap beschrijft:"roze en lila formaties, faraonisch, fallisch, ' te prehiptorisch voor woorden" (blase Lo); tafelbergen van zwarte lava; vroege-voorjaarsbergen met langs hun rug het dons van jonge olifanten; eind-zomerbergen, geheel ineengedoken, met hun zware Egyptische ledematen van geelbruin mottig pluche gevouwen: havermoutheuvels, bespikkeld met groene ronde eiken; een laatste rossige berg met aan zijn voet een rijk tapijt van alfalfa" .
Op andere plekken stoort dit taalgebruik me, omdat ik het ervaar als een barrière om in het verhaal te komen. Het is een emotioneel verhaal dat soms verstoord wordt door alle om- en afleidingen. Ik geef het boek daarom 3,5 ster: