Fantastisch verhaal, maar iets te voorspelbaar

Ik doe mijn best om geen hekel te hebben aan Nederlandse vertalingen en meestal lukt dat heel aardig, maar als je ‘Sleeping murder’ vertaalt als ‘Moord uit het verleden’ heb je ruzie met me. Het eerste woord in de titel (‘moord’) geeft spanning aan en het tweede deel (‘uit het verleden’) is ongeveer even spannend als een fietstochtje door een willekeurige Vinex-wijk. Nee, ik lieg, dat fietstochtje is spannender. Ook in een Vinex-wijk rijden automobilisten vaak een kilometer of dertig harder dan gepland en soms springt er opeens een krijsend kind de weg op.

De Engelse titel is veel mooier. ‘Sleeping murder’ doet meteen denken aan ‘Sleeping beauty’, het bekende sprookje van de prinses die na honderd jaar wakker wordt gekust. In dit boek gebeurt eigenlijk hetzelfde. Een mooie, jonge vrouw is vermoord en achttien jaar later kust iemand haar wakker – of eigenlijk: kust iemand de omstandigheden wakker en misschien ook wel haar moordenaar. Over die titel is dus nagedacht. Over die parallel is nagedacht. Dat mogen we in Nederland ook wel eens leren, nadenken.

Maar goed, ik heb nu even geen zin om na te denken en zeker niet over titels, dus ik ga gewoon deze recensie schrijven. Dit was het eerste boek dat ik las over Miss Marple (en pas mijn tweede van Agatha Christie, een paar maanden geleden las ik ‘Moord in de Oriënt Expres’ en dat vond ik een fijn verhaal). Een klein probleempje is dat 'Moord uit het verleden' ook het dertiende en laatste boek over Miss Marple is en ik de serie nu dus verkeerd om ben begonnen. Oeps. Op Goodreads kan je de goede volgorde van de serie vinden, mocht je niet dezelfde fout willen maken als ik.

Het is een aangenaam verhaal met een fijne setting. Hoewel het halverwege de jaren ’70 pas werd gepubliceerd, was het vermoedelijk al zo’n twintig tot dertig jaar oud en dat merk je in die sfeer. Agatha Christie heeft humor, die bijna nog leuker is dan het detective-aspect, en het boek leest ongelooflijk vlot weg. Ik geloof dat ik er nog geen drie uur over heb gedaan. Veel kan ik niet vertellen over de inhoud, maar de personages zijn leuk, er zijn genoeg verdachten, Miss Marple heeft eigenlijk helemaal niet zo’n grote rol en het verhaal is verrassend modern voor de tijd waarin het is geschreven. Ik vind het leuk dat vrouwen een cruciale rol hebben in het boek.

Helaas – ik heb echt een hekel aan het woord ‘helaas’, typisch iets wat je zegt als je iets helemaal niet erg vindt en moet doen alsof, maar hier ben ik oprecht, dit was echt jammer – is het verhaal erg voorspelbaar. Agatha Christie houdt het lang vol om diverse personen verdacht te maken, maar uiteindelijk schrijft ze zich klem. De oplettende lezer – en de oplettende Miss Marple – beseft op een bepaald punt wie de dader is, omdat er informatie wordt gegeven die alleen op die ene persoon kan slaan. Het lijkt alsof Christie dat beseft, want daarna doet ze haar best de aandacht af te leiden. Helaas – ik ga dat woord gewoon nog een keer gebruiken, zo vaak doe ik dat niet als ik het meen en ik vind het wel een prettige ervaring – is het dan te laat. Elke aanwijzing die dan volgt bevestigt het vermoeden. Het voelt een beetje alsof je Wie is de mol? kijkt, na aflevering twee zeker weet wie de mol is en hem of haar de overige afleveringen overduidelijke acties ziet uithalen terwijl de rest van de wereld te stom is om dat te beseffen. Niet dat ik dat ooit heb meegemaakt hoor, ik ben heel slecht in raden wie de mol is.

Ondanks die grove teleurstelling is ‘Sleeping murder’ (laten we die Nederlandse titel gewoon massaal boycotten) een heel prettig boek. Het moordmysterie is erg uitgebreid en het eerder genoemde gevoel voor humor voegt veel toe. Bovendien is het ook mogelijk dat je de moordenaar niet raadt. De één is goed in wiskunde, de ander in het in leven houden van planten en nummer drie goed in detectives voor zichzelf verpesten. Misschien heb jij een talent dat wel leuk is.

Om deze recensie af te sluiten is hier een nutteloos weetje: een paar dagen geleden recenseerde ik ‘Wuthering Heights’ van Emily Brontë. Grappig genoeg bevat ‘Moord uit het verleden’ een citaat van Emily Brontë. Het is uit een gedicht dat ze ooit schreef, dus niet uit de beroemde roman:
‘I've known a hundred kinds of love / All made the loved one rue.’

En niet denken dat je hier niets mee kunt. Emily Brontë is LITERATUUR (met hoofdletters, want moeilijk leesbaar, oud, superveel recensies) en als Emily Brontë in een ander boek staat, betekent dat dat dat andere boek (wow, drie keer ‘dat’ achter elkaar) misschien wel besmet wordt en ook in literatuur verandert. Eigenlijk ben je dus heel literair bezig als je een detective leest.

3 sterren.