Meer dan alleen moorden

Eerder vergeleek ik de boeken van Arlidge met een serie op Netflix: je wilt doorkijken, je wilt bingewatchen. 'Wie niet weg is’ speelt zich af in een gevangenis en de kleuren van de cover is zwart met oranje, dus het zou heel makkelijk zijn om de vergelijking te maken met ‘Orange Is the New Black’. Bij allebei zien we het harde leven in een vrouwengevangenis, inclusief bewakers die soms corrupter zijn dan de gevangenen, bij allebei volgen we een hoofdpersoon die niet in de gevangenis ‘hoort’ en moeilijk aansluiting kan vinden bij andere gevangenen.

In het vorige deel, ‘Naar bed, naar bed’, legde Arlidge ook de focus op een bepaalde wereld en wat die wereld voor Helen Grace betekent. In dit boek gebeurt dat ook en dat is prettig, want het voegt iets toe aan de thrillers. Nu draait het niet alleen om de vraag wie de moord(en) heeft of hebben gepleegd, maar ook om de problemen, de angsten en de solidariteit in de gevangenis. Door dit gedeelte van de maatschappij te laten zien kunnen we ons voorstellen wat er met de daders van een misdrijf gebeurt nadat ze zijn opgepakt, dat voegt een laagje toe, én tegelijk kaart Arlidge misstanden aan. Hoewel de meeste gevangenen afschuwelijke dingen hebben gedaan, word je als lezer toch boos als je bepaalde dingen leest. Het is natuurlijk een tendens in de maatschappij om te wensen dat moordenaars zelf vermoord worden, of zonder eten worden opgesloten, of gemarteld worden, of wat voor gruwelijks je maar kunt bedenken. Degenen die dat wensen, zouden dit boek eens moeten lezen, want het leven in een ‘gewone’ gevangenis lijkt al hard en onrechtvaardig genoeg. Zo heeft Helen Grace bijvoorbeeld nog niet eens een proces gehad en is ze toch door zowel de gevangenen als de bewakers al veroordeeld.Dat zet aan tot nadenken.

In dit boek is het feit dat Arlidge vanuit meerdere perspectieven schrijft een opluchting. Als we bijvoorbeeld lezen vanuit het perspectief van een agente, zijn we even weg uit de gevangenis en kunnen we even ademhalen. Verhaallijnen uit de eerdere boeken komen hier samen, maar tegelijk zijn de verhoudingen compleet veranderd. Dat zorgt voor interessante ontwikkelingen bij de personages, want nu Helen Grace niet meer bij de politie werkt, zijn er genoeg oud-collega’s die haar taak willen overnemen.

Arlidge beschrijft de moorden in de gevangenis ontzettend goed, het is een heel claustrofobisch boek en je voelt de angst van iedereen om het volgende slachtoffer te worden. Wie er uiteindelijk achter deze daden zit is misschien wat voorspelbaarder dan bij de vorige delen, maar de motivatie is interessant. Daarnaast leunt dit boek niet alleen op de vraag wie de moord heeft gepleegd: er gebeuren genoeg andere dingen om ervoor te zorgen dat je absoluut niet teleurgesteld bent als je goed hebt geraden wat er aan de hand is. Vergeleken met bijvoorbeeld ‘Iene miene mutte’, dat compleet leunt op het plot rondom de moorden, is Arlidge gegroeid als schrijver, want zijn thrillers zijn nu meer dan dat.

Ik vraag me wel af of het realistisch is dat iemand na een bepaalde heftige verwonding of medische toestand zo snel hersteld kan zijn als in dit boek het geval is. Excuses voor de vage formulering, ik wil absoluut niet per ongeluk een spoiler weggeven. Dat is jammer en het zit ook precies op zo’n punt in het boek waar je tijd hebt om jezelf vragen te stellen over de geloofwaardigheid. Daarnaast leek het ook even in het boek (rond datzelfde moment) alsof Arlidge iets heel gewaagds ging doen, maar hij leek zich toch te bedenken. Dat was een veilige keuze en dat is jammer, want ik zou heel benieuwd zijn wat er was gebeurd als hij dat idee had doorgezet.

Ondanks dat was dit een sterk deel uit de serie over Helen Grace. Het is leuk om te zien dat Arlidge steeds meer experimenteert met de setting van zijn verhalen en ook meer toevoegt dan alleen een plot dat draait om moorden.

4 sterren.