Het is overduidelijk dat De Da Vinci code op zijn minst geïnspireerd op, zoniet plat plagiaat is van het boek uit de jaren '80, Het Heilige Bloed en de Heilige Graal. Daar waar Het Heilige Bloed ... met een beetje goede wil nog kon doorgaan voor een pseudo-wetenschappelijke zoektocht, is DDVC niet méér dan een hypercommerciële heruitgave, in de vorm van een avonturenboek voor jongens en bovendien een slecht avonturenboek. Wie van mening is dat Brown opzoekingswerk heeft verricht, moet toch eens proberen Het Heilig Bloed ... op de kop te tikken.

Al van bij het begin is het plot doorzichtig, ongeloofwaardig en naïef, bovendien vol fouten; wie Het Heilige Bloed ... destijds gelezen heeft, weet in welke richting DDVC gaat en waar hij zal eindigen. Destijds werd aangetoond dat de graaltheorieën van Baigent en Co. pure verzinsels zijn, met de bedoeling eens duchtig keet te schoppen en zich eens goed te amuseren; ze zijn dan ook een stille dood gestorven. Daar heeft geen haan meer naar gekraaid, tot op een zekere dag een zeer origineel brein ze vanonder het stof heeft gehaald, met de gekende gevolgen. Wat destijds werd gezegd over Het Heilige Bloed ... , geldt natuurlijk ook voor DDVC.

Onbegrijpelijk dat hele massa's plat gaan voor zo een stuk onbenul. Als ik dan in de recensies op crimezone lees dat sommigen eindelijk het licht en de waarheid hebben gevonden, overvalt mij een gevoel van onbehagen en plaatsvervangende schaamte. Dan Brown zit stilletjes in zijn vuistje te lachten en telt zijn dollars. Voor het avontuur moet men het boek niet lezen: lees dan liever een Lee Child (na je verstand op nul te hebben gezet); en voor wie eens een goede culturele thriller wil, is er bijv. Dibdin, Cruz-Smith. Als het kon (maar technisch kan het niet) : nul sterren.