Fijn dat je er weer bent

Het beklemmende einde in De sekte van Mariette Lindstein riep om een vervolg. Het verhaal, losjes gebaseerd op haar eigen levensverhaal, was onaf. De lezer wilde weten hoe het verder zou gaan met Sofia en haar misbruiker Franz Oswald. De sekte herrijst brengt het beloofde vervolg. Het tweede deel in de serie die een trilogie zal worden vertelt het vervolg van Sofia’s verhaal. Helaas is het tweede deel minder aantrekkelijk dan het eerste. Het bijzondere ‘sektetintje’ verdwijnt naar de achtergrond en een slappe thriller over welbekende onderwerpen verschijnt.

Lindstein start haar verhaal met Anna-Maria. Zij verdedigt Franz Oswald in zijn proces, aangezwengeld door Sofia en de jonge Elvira. Ze valt als een blok voor hem en is vastbesloten verder met hem te leven. Oswald krijgt echter twee jaar gevangenisstraf. De zwevende creep, ‘Ik ben geen verkrachter, ik voer helende rituelen uit.’ Is daarmee echter niet uit het veld geslagen. Hij belooft terug te komen.
Ondertussen pakt Sofia het leven op. Ze heeft een huis, een baan en krijgt zelfs weer contact met Wilma en haar ex. Dan staat Elvira plotseling voor haar deur. Ze is zwanger van Oswald en verwacht een tweeling. Samen posten ze een bericht over deze zwangerschap op internet. Oswald komt erachter en vanaf dat moment is hij vastberaden wraak te nemen op Sofia, de vrouw die hem het leven moeilijk maakte. Tegelijkertijd merkt Simon, achtergebleven op het eiland, dat het niet rustig is bij het kasteel van de voormalige sekte.

Met talloze kleine verwijzingen naar het eerste deel geeft Lindstein het begin van De sekte herrijst vorm. Dit werkt prettig voor de lezer: het verhaal is direct begrijpelijk en daardoor ook aantrekkelijk. Met smart zit de lezer te wachten op hetgeen gaat komen.
Middels perspectiefwisselingen vertelt Lindstein vervolgens het verhaal. Ze laat onder andere Oswald, Anna-Maria en Sofia aan het woord, waardoor ze de lezer een informatievoorsprong verschaft. Helaas werkt dit averechts. Als lezer heb je vrijwel direct door wat er speelt en wie er achter de negatieve daden in het boek zit. Het beetje spanning dat in het boek gevormd zou kunnen worden, verdwijnt op die manier.
Bovendien legt Lindstein de spanning te dik bovenop het verhaal. Met te veel expliciete vooruitwijzingen wil ze de lezer duidelijk maken dat er nare dingen gaan gebeuren: ‘Het was niet bij hem opgekomen dat ze naar het eiland terug zouden komen en het stond hem niet aan dat ze weer opgedoken waren. Helemaal niet.’

Oswald grijpt in op Sofia’s leven door haar te bedreigen en haar persoonlijke gegevens te misbruiken. Hierin is Lindstein niet vernieuwend. Thema’s als schending van de privacy, bedreiging en misbruik van social media worden in talloze boeken vormgegeven, waardoor De sekte herrijst aandoet als een dertiende in een dozijn. Het unieke van deze serie, het leven binnen een sekte, verdwijnt lange tijd naar de achtergrond, waardoor het boek zich niet onderscheidt van alle andere. Dit wordt versterkt door het feit dat de thema’s alle niet volledig uitgewerkt zijn. Lindstein haalt een scala aan diverse items aan in haar verhaal, waardoor het zijn diepgang verliest. Alles moet besproken worden, maar niets wordt écht besproken.

Tegen het einde verdient De sekte herrijst nog nét een ster meer, waardoor het een voldoende vangt. De sekte komt terug in alle hevigheid en het boek begint wederom unieke trekken te krijgen. Het komt te laat om het tweede deel in de serie écht te laten slagen, maar het is op tijd om het verhaal te redden. Stiekem maakt het de lezer nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Sofia’s verhaal is nog niet af.