Schrijnend, meeslepend en niet weg te leggen

"Anna wist alleen dat ze duizenden Grote Mensen had gezien die waren gereduceerd tot hoopjes botten en dat ze nog nooit iemand was tegengekomen die ouder was geworden dan veertien jaar." Sommige boeken verbijsteren, maken je stil en laten je hart een slag overslaan. Anna, geschreven door Niccolo Ammaniti, is zo'n boek.

Ammaniti vertelt het verhaal van de dertienjarige Anna, het meisje dat samen met Astor op Sicilië probeert haar leven zonder ouders te redden. Alle 'Grote Mensen' overlijden aan een geheimzinnig virus, ook haar ouders. Op een dag wordt broertje Astor door de blauwe kinderen meegenomen. Anna probeert hem te redden, om vervolgens samen met hem de oversteek naar het vaste land te maken, op zoek naar Grote Mensen. Tegelijkertijd wil ze koste wat het kost voorkomen dat ze zelf de rode vlekken van de ziekte krijgt.

"Het lijk van Michelini lag niet ver van de weg, het hoofd weggezakt in de brandnetels en de handen in de aarde gedrukt." Gedurende het hele verhaal maakt Ammaniti gebruik van een rauwe, emotieloze schrijfstijl, waarmee hij Anna's verhaal schrijnend maakt. Anna leeft in een wereld waarbij het normaal is dat overal lijken liggen; het doet Anna niet veel meer. Juist de emotieloze toon van Anna maakt indruk. Het is niet normaal dat ze haar dode moeder 100 dagen in een huis moet laten liggen en haar dan zelf moet begraven. Echter, voor Anna is het wel normaal. De manier waarop Ammaniti dat duidelijk maakt, doet pijn: "Op het bed lag een uitgedroogd lijk."

Niet alleen de rauwe, emotieloze schrijfstijl maakt indruk. Ook de gedetailleerde beschrijvingen en herinneringen bezorgen je op diverse momenten kippenvel. De manier waarop Ammaniti het Vuurfeest van de kinderen of het gevecht tussen Anna en de Maremma beschrijft, is zo beeldend en volledig, dat eenieder hier een goed beeld van krijgt. Hiermee verworden Anna en Astor meer dan papieren kinderen: ze worden kinderen van vlees en bloed.

De gelaagdheid in Anna valt de prijzen. Anna bevat een mooie compositie, waarbij het Anna's verhaal doorbroken wordt met herinneringen en verhalen vanuit andere perspectieven, zoals Astor of de hond. Daarnaast krijgt Anna extra diepgang mee door het gebruik van motieven als hond Knuffel, de sportschoenen of Picciridduna (de vrouw die de ziekte overleefde). Hond Knuffel blijkt niet alleen een vriend, maar staat ook voor trouw en doorzettingsvermogen: het spiegelbeeld van Anna.

Niccolo Ammaniti schrijft met Anna een boek dat je stil maakt, een verhaal dat je schokt. Hij schrijft een verhaal dat gelezen moet worden.