Gezonde dosis escape literatuur

“Geluk is geen keuze. Geluk is niet maakbaar, ook al doen we krampachtige pogingen om het te begrijpen.” Astrid Harrewijn slaat met Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) een nieuwe weg in. De weg van de ‘Escape literatuur’, zoals ze het zelf benoemt. Geen liefdesroman, geen zware literatuur, maar een verhaal om gewoon even uit het dagelijks leven te stappen. En dat lukt. Met Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) zet Harrewijn een mooi, maar grotendeels oppervlakkig verhaal neer.

Dertiger Noor besluit bij het Van Gogh-museum te gaan werken. Ze laat haar man Ewald achter en verblijft doordeweeks in een te kleine kamer. Gelukkig zal ze haar 18e jaar 'samenzijn' wel thuis kunnen vieren. Maar dan gooit haar leidinggevende roet in het eten: Noor moet op die dag naar Engeland voor een belangrijke kunstbijeenkomst. Ewald is not amused met dit bericht. Gelukkig heeft Noor zusje Kiki en collega Tim om de boel te relativeren: “Nee, klaar nu. Jezus, waarom kunnen vrouwen zo eindeloos en oeverloos blijven zaniken over een besluit dat ze al hebben genomen. Klaar, knop om, doorgaan met ademhalen.”

Harrewijn start haar verhaal aantrekkelijk. Middels humoristische en herkenbare situaties schetst ze het beeld van een work-a-holic die eigenlijk niet gelukkig is met haar huidige situatie. Waar Noors kunstwereld wellicht niet voor iedereen bekend is, is de manier waarop het verhaal zich ontvouwt goed uit te tekenen. Door Harrewijns precieze beschrijvingen waan je jezelf al snel in de rol van Noor: “Mijn hart staat stil. Voor een aantal seconden is het volledig dood in mijn lijf. Het is alsof ik verlamd ben, er is geen bewegen aan, als een stenen beeld staar ik verbijsterd naar het zwart, waar een stukje aan ontbreekt…”.

Wanneer Noor Ewald vertelt dat ze niet bij hem kan zijn op hun 18e 'samenzijndag', slaat de sfeer om: Ewald wordt grimmiger. Harrewijn schetst hier een clichématig, maar zeker logisch beeld. Tegelijkertijd creëert ze tweestrijd: je begrijpt Noors keuzes, maar je snapt Ewalds teleurstelling ook. Wanneer Noor terugkomt uit Parijs en samen met Kiki en vriend Joost in een huis in Amsterdam gaat wonen, zal ze opnieuw moeten kiezen: gaat ze een nieuw tijdrovend project op haar werk aan? Wat moet ze doen met Ewald? Haar verhaal, vol overbekende wendingen, volgt.

Tot de laatste bladzijde blijft Harrewijns verhaal je boeien door de gezonde dosis humor en de aantrekkelijke compositie: “Zesenzestig? Wat is ze, een heilige?”. Ook het grote contrast tussen de bedachtzame Noor en de lichtvoetige Kiki maken het verhaal aantrekkelijk. Waar Noor lang wikt en weegt, denkt Kiki lichtzinnig: “Joh, daar moet je niet al te moeilijk over doen. Als jij iets kwijt wilt dan zeg je er toch gewoon bij dat we onze mond moeten houden.” Daarbij bezorgen de verschillende problemen van de dames je een lach. Terwijl Noor dealt met een verbroken relatie, en een onzekere periode in haar baan, heeft Kiki een rotdag, omdat ze haar selfie niet heeft kunnen maken doordat haar iPhone in de wc viel.

Echter, er is een keerzijde. Harrewijns typering van Noor bezorgt je vraagtekens. De manier waarop ze zich gedraagt naar Ewald is op zijn minst harteloos, soms zelfs ongeloofwaardig, te noemen. Met een telefoongesprek van slechts tien woorden beëindigt ze haar 18-jarige relatie: “Ik kom niet meer thuis. Ik ga bij je weg.” Ook zorgen de ontwikkelingen in het plot soms voor de nodige denkrimpels. Harrewijns verhaal staat bol van de ‘nevenverhalen’ die meer aandacht verdienen. Het onderzoek van Tim, Noors confrontatie met haar leidinggevende, de zoektocht naar valse schilderijen: Harrewijn draagt genoeg aan voor meer boeken. Echter, door alles in één verhaal te stoppen, creëert ze een gevoel van onrust: je wilt meer, je hebt vragen. De thematiek over ‘gelukzoeken’ komt hierdoor maar summier aan bod.

Ook al bevat Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) de nodige kanttekeningen, Harrewijns doel is behaald: Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) is een ‘fijne escape’.