Novelle met diepere laag, beeldende zinnen en prachtige slotsom

Een zoon zit tegenover zijn moeder, klaar om het verhaal van die ene zaterdagmiddag aan te horen. Nu zijn moeder op leeftijd is, zwijgt ze niet langer. Dit verhaal wil ze vertellen. Met feiten en zonder emoties, want emoties heeft ze genoeg gehad. En dus komt het hele verhaal naar boven. Hoe Een Zaterdagmiddag, tijdens de oorlog, het noodlot toesloeg. Hoe haar broertje het leven verloor.

Hoewel Een Zaterdagmiddag maar een novelle is, is dit verhaal juist groots in al zijn eenvoud. Het is een novelle waarin de gevolgen duidelijk merkbaar zijn. Deze ene gebeurtenis beïnvloedt een heel gezin – vader, moeder en dochter (de huidige moeder) en de keuzes die zij in hun verdere leven hebben gemaakt. Over schuldgevoel is altijd gezwegen, maar het is groots aanwezig in de kleine dingen. Bij de ouders en ook bij hun dochter; wat heeft zij vaak “wat als” gedacht.

Bert Wagendorp gebruikt beeldende en treffende zinnen, ondersteund door de illustraties. Wat dacht je van “ballet voor een fietser”, “wilde dieren, die overigens geen kip kwaad deden” en “zich zou verwonden aan zijn eigen vlijmscherpe geest”. Dit zijn kunstwerken op zichzelf.

Meteen bij de eerste zinnen voelt het alsof je zelf in die kamer bent. Klaar om, als zoon, het verhaal van je moeder te horen. En net zoals wanneer jij in die kamer zou zijn, dwalen de gedachten van de zoon af, naar zijn eigen herinneringen aan zijn opa en oma en zijn jeugd. Ook zijn leven is geraakt door de dood van zijn oom. Met voor mij als lezer als prachtige slotsom: elk kind, elk mens heeft zijn eigen leven en bewandelt zijn eigen pad.