Als een korte nachtfilm

Misschien ken je die films wel die vaak rond middernacht worden uitgezonden. Het zijn meestal wat aparte verhalen, met veel rust en oog voor detail. Diezelfde sfeer ademt Vergeet de meisjes van Alma Mathijsen.

Het verhaal begint met de Amerikaanse journalist Fields die van zijn hoofdredacteur de opdracht krijgt om naar Nederland te reizen om ter gelegenheid van het 20-jarige jubileum van het boek Antidote de schrijfster Iris Kouwenaar te interviewen.

Vervolgens schakelt het verhaal over naar Iris en Kay, gezien vanuit een derde personage. Vragen komen in me op wie die persoon is en hoe hij of zij daar gekomen is. Ik raak vervolgens wat in de war. Dan is het wellicht een fragment dat vooruit blikt naar de toekomst? Maar ook dat blijkt in de chronologie van het verhaal niet te kunnen kloppen. Herhaaldelijk blader ik terug maar constateer hetzelfde.

Het grootste deel van het boek beleven we hoe de wereld van Iris en Kay eruitziet. Met de verhalen die Iris vertelt komen we meerdere keren in een soort filosofische en surrealistische omgeving terecht. Al deze verhalen draaien allemaal rond het thema vrouwen. Over de kracht die ze hebben, of hoe de buitenwereld in verschillende culturen op vrouwen en meisjes neerkijken. In één van deze verhalen wordt de titel ook verklaart. Ergens moeten deze verhalen ook verband houden met de relatie tussen Iris en Kay. Twee vrouwen die niet zonder elkaar kunnen en waarbij de grens tussen een vriendschappelijke en een romantische relatie niet zo duidelijk blijkt te zijn. Ze weten dat hun relatie wellicht apart is, wat meteen ook de bron van hun inspiratie voor de verhalen zal zijn.

"Geluk is een bijproduct van functie, doel en conflict, degene die geluk op zichzelf zoekt, zoekt overwinning zonder oorlog" is een uitspraak die mij het meeste heeft geraakt. Als je er goed over nadenkt klopt het helemaal. Geluk zit altijd aan iets vast en kan nooit op zichzelf staan.

Wat mij betreft zou het boek bij de psychologische thrillers kunnen behoren, want het verhaal kent zeker genoeg spannende momenten, inclusief opbouw van een heuse spanningsboog.

Jammer vind ik dat er niet voor een omslag is gekozen die bij het verhaal past. Ook al mag je de inhoud van een boek daarop niet beoordelen, als de omslag de inhoud van het boek verbeeldt geeft dat voor mij toch iets compleets.

Kort samengevat: het verhaal is knap beeldend geschreven en het verhaal heeft me geregeld tot nadenken aangezet, maar helaas heeft het me persoonlijk niet echt kunnen raken.